ตากลอกตากลับจับตามองจ่าเฉย ช่างละช่างเลยเห็นเราแค่สาวสวน ไม่มองไม่เมียงเพลี่ยงพล้ำช้ำเนื้อนวล รอยขีดรอยข่วนทั่วกายชายมิมอง ฉงนฉงายปรายตาอุราหวั่น ตะบี้ตะบันเย็นชาท่าผยอง กระด้างกระเดื่องเคืองแค้นแสนลำพอง กระแย่งกระย่องยัันตนเดินพ้นมา กระปลกกระเปลี้ยเพลียผ่อยนั่งหงอยง่วง คนห่งคนห่วงมิมีต่างหนีหน้า ระทวยระทมตรมเศร้าเฉาอุรา ทะเล่อทะล่าบ่อยครั้งมีหวังตาย Sasi

..กระมิดกระเมี้ยนเพียรยิ้มกระหยิ่มย่อง
ไม่ขัดไม่ข้องยืนไปไม่หยุดพัก
อมกลิ่นอมควันอมฝนจนสำลัก
ทะเล่อทะลักออกหูทะลุตา

..อีกสายตาก็ฝ้าก็ฟางช่างมัวหมอง
คนแก่ต้องยักแย่ยักยันหวั่นผวา
ฟันก็หักสะบักสะบอมซอมโรยรา
ชีวิตจ่ากะย่องกะแย่งเหมือนแสร้งตาย

..เสื้อที่ใส่เหม็นเน่ากระเง้ากระงอด
เผื่อสาวกอดหอมเย็นกระเซนกระสาย
หาขะม้ามาผลัดอย่าจัดอย่าจาย
พรุ่งนี้สายกลับยืนทั้งคืนทั้งวัน

ใหม่ 

 

กระวนกระวาย หายใจไม่ถนัด สะบิ้งสะบัด ล้าแรงทั้งแขนขา จึงวิ่งจึงวน บนทางเหยาะย่างมา คุณจ่งคุณจ่า ยิ้มจ้องมองอะไร กระเซอะกระเซิง เหยิงยุ่งนุงนังผม ขะนูกขะหนม โหวงเหวงโตงเตงไหว กะหลับกะเหลือก เจือกมองจ้องอยู่ไย เสื้อนงเสื้อใน มิต้องของยังดี ฉันสาวฉันแส้ แลขาวพราวเรือนร่าง ยืนเคียงยืนข้าง จ่าล่ำตัวดำปี๋ น่าขงน่าขัน นั่นเราแหมเข้าที แบ่งสันแบ่งสี ทางม้าลายคล้ายสองเรา Sasi

กระมิดกระเมี้ยน เพี้ยนไปหรือไม่จ่า ดูน่งดูหน้า เหมือนชายทั้งหลายนั่น เสาฟงเสาไฟ พักพิงอิงทุกวัน ตะบี้ตะบัน ยืนฉี่อนิจจา เกิดงงเกิดงวย สวยเด้งเช้งกะเด๊ะ สะปะสะเปะ เดินแถหยุดแลหน้า หล่อจังหล่อจริง หญิงน้องต้องชะตา ประหม่งประหม่า แล้วเราจึงเท้าความ ลูกคงลูกใคร กันหนอพ่อช่างปั้น พิถีพิถัน จริงราวสาวสยาม สะโอดสะอง เอวบางร่างง้ามงาม ไม่ถงไม่ถาม เผ่นดีกว่า อั๊ยย่ะ..!!กระเทย Sasi

ขอขอบคุณทุกๆท่านค่ะ

ศศิ