..กระต่ายน้อย..

..กระต่ายน้อย..

กระต่ายน้อย คอยมอง จ้องแต่ฟ้า
ดูจันทรา กล้าแสง แสร้งสาดสี
สว่างวาบ ทาบทา ยามราตรี
สุขฤดี ที่ได้ชม คมจันทร์ไกล

ยิ่งดึกพลัน จันทร์สว่าง กระจ่างทั่ว
ความมืดมัว สลัวลับ กลับสดใส
ดูสวยสะ กระหยิ่ม อิ่มเอิบใจ
สุขอื่นใด ไหนเทียบ จะเปรียบเปรย

จึงกู่ก้อง ร้องทัก ว่ารักหลง
จันทร์ยังคง ไม่ส่งเสียง เลี่ยงเฉลย
จันทร์ใจร้าย ไม่ตอบรับ กลับมาเลย
จันทร์เจ้าเอย ไม่เคยมอง ข้าจ้องจันทร์

กระต่ายลอง ใช้สองมือ ยื้ออากาศ
ก็มิอาจ เอื้อมดึง ให้ถึงฝัน
จันทร์อยู่สูง เกินกว่า จะฝ่าฟัน
ช่างไกลกัน อั้นอึ้ง ตะลึงมอง

ครั้งสุดท้าย ใช้สองขา พากระโดด
ไกลหลายโยชน์ กระโดดไป ใจยิ่งหมอง
คงพลาดแล้ว แคล้วคลาด ไม่อาจจอง
ได้แต่จ้อง มองเจ้า เศร้าใจครวญ

จนดวงจันทร์ จากจร ไปตอนสาง
แสนหม่นหมาง ช่างเศร้า เฝ้ากำสรวล
กระต่ายน้อย ละห้อยหา จันทรา ทวน
อย่าลอยด่วน หวนกลับ มารับใจ

จะรักเจ้า เท่าดวงจิต สนิทมั่น
จะกอดจันทร์ ที่เคว้งคว้าง บ้างได้ไหม
จะรักจันทร์ จนกว่า จะขาดใจ
อย่าปล่อยให้ กระต่ายน้อย คอยเดียวดาย
............*-*............

เริงอักษร
๓o มิถุนายน ๒๕๕๙