ต่อไป →

[ครภูธน®]

✽ เพรงกรรม ✽

๏ ยามแสงทองส่องพริ้ม      แนวไพร แดดอุ่นโปรยโชยไอ           ผ่าวเอื้อ อรุณสวัสดิ์ป่าเพลงไสว        ยินแว่ว หนาวที่เหน็บเจ็บเนื้อ          ค่ อ ย นี้ ค ล า ย ห น อ ฯ ๏ คลอพาหมาล่าเพี้ยง        สัตว์เพลิน พรานนั่นออกดำเนิน           มุ่งหน้า ลึกเขตแหล่งโขดเขิน          เจอเข่น เล็กใหญ่ขายกลายค้า         บ่อยครั้นโลภเคียงฯ ๏ เรียงยลวันนี้ย่าง              นานยาว ยังไป่พบสบคราว               บ่ายคล้อย เห็นเพียงห่มเหลืองพราว     นวลผ่อง พระสงฆ์หนุ่มวัยยังน้อย       นั่งใต้โพธิ์เตียนฯ ๏ บำเพ็ญเพียรมั่นพร้อม       ภาวนา  สตินอ พรานจึ่งตรงเจรจา              กล่าวแจ้ง พระธุดงค์ส่งภาษา              เทศน์สั่ง หยิบเล่าโลกันตร์แล้ง          ฆ่าล้วน บ า ป ส ล อ น ฯ

๏ จึงสอนธรรมสว่างสิ้น        ประดับทรวง พรานว่าหลอกบอกลวง        เยี่ยงแล้ว มองเห็นชั่วหวานหวง          กิเลสห่อ ใจขุ่นยากจากแคล้ว            ยิ่งแค้นพระสงฆ์ขานฯ ๏ “หยุดขาน” จักปรี่เข้า       เชือดคอ พระสงฆ์ไม่รอ..มัวรอ!!!       วิ่งร้อง พลางหนีป่ายปีนหนอ          ตะแบกนี่  สูงเนอ จิวรหล่นบนพรานคล้อง       เพ่งคล้ายพระสงฆ์ครันฯ ๏ พลันขยับหมาพุ่งขย้ำ       ชาติญาณ หมายพล่าสงฆ์กลายพราน   หั่นพลั้ง กัดโถมแค่ตายสถาน           เดียวท่าน เพียงครู่เลือดทะลักครั้ง       พิฆาตนั้นดับสนองฯ ๏ แลสยองเลือดหลั่งเยิ้ม      หยาดกรรม ใครที่ดีชอบทำ                   เยี่ยมแท้ เพลินหลงเช่นพรานถลำ       เวรล่า เขาเหล่าตกนรกแล้             บาปล้วนทุกข์หลายฯ๚ะ๛                                             คอนพูธน®