รัก..ที่อยากลืม

รัก..ที่อยากลืม

โอ้ความรัก ยามนี้เหมือน เตือนให้คิด
รักถูกปลิด เคว้งคว้าง กลางเวหน
เปรียบใบไม้ ที่หลุดร่วง ดวงกมล
หลุดจากกิ่ง จากต้น ทุกข์ทนใจ

เคยรักกัน หวานชื่น ก็คืนกลับ
มาด่วนลับ ร้างเลือน เหมือนผลักใส
เปรียบใบเขียว ยังไม่เหี่ยว เปล่าเปลี่ยวใจ
เธอปลิดไป จากต้นกิ่ง ทิ้งให้ตรม

แสนผิดหวัง ตัวเธอ เคยเผลอรัก
จนยากหัก จิตห้าม ยามรักขม
คิดขึ้นมา คราใด ให้ระทม
ยามรักล่ม น้ำตาหลั่ง ดั่งลำธาร

ข้าวสีเขียว ในนา เจ้ากล้าเกี่ยว
สุดเฉลียว ใจแทน แสนกล้าหาญ
เกี่ยวข้าวเขียว ในนา พาร้าวราญ
โอ้ดวงมาลย์ ช่างคิดได้ หนอใจเธอ

ขอผืนทราย รับรู้หนอ ขอร้องทุกข์
ช่วยปลอบปลุก คืนดวงจิต ที่ผิดเผลอ
เอารักคืน ไม่ขอฝืน ยื่นให้เธอ
ถ้าต้องเผลอ หันกลับ จงรับทัณฑ์

ขอเชิญฝน บนฟากฟ้า มาทุกทิศ
มาสถิตย์ อยู่เหนือฟ้า มาหาฉัน
ตกราดล้าง รดหัวใจ ใฝ่สัมพันธ์
“ให้เลิกฝัน เลิกรัก... เพราะอยากลืม”

......TOP GUN.....

(ฟังเพลงอมตะเก่าๆ เพลงนี้ตอนตื่นนอน ฟังแล้วไพเราะจัง...เลยคิดแต่งเป็นกลอนมาฝากเพื่อนๆ...
บทกลอนนี้ ให้ชื่อบทกลอน เป็นชื่อเดียวกับเพลง ครับ ...คือ "รักที่อยากลืม"...ใครมีบ้างเอ่ย.
..."รักที่อยากลืม"...(ผมไม่เคยมีหรอก.รักที่อยากลืม..มีแต่ "ความรักที่อยากจดจำ".)