โยคี..สอนหลาน (ตอนที่ 3.7 ตอนอวสาน..ปกครองด้วยธรรม นำมาซึ่งความสุข)

ภาพวาดประกอบ/ วาดโดย อ.สมภพ บุตราช ศิลปินชั้นครูที่มีชื่อเสียงของไทย

โยคี..สอนหลาน
(ตอนที่ 3.7 ตอนอวสาน..ปกครองด้วยธรรม นำมาซึ่งความสุข)

..จนฟ้าเหลือง เรืองรอง นองด้วยรัก
จำใจหัก ตื่นขึ้นมา เมื่อฟ้าสาง
ดอกไม้บาน แสงทองส่อง ต้องเนื้อนาง
กระซิบพลาง ชวนอนงค์ แต่ง องค์เดิน

..ออกจากถ้ำ สองแขนสอด กอดกุมเกี่ยว
ต่างเดินเที่ยว ชมทิวทัศน์ ไม่ขัดเขิน
มองธารไหล แสนสุขใจ ใครจะเกิน
ต่างเพลิดเพลิน ชมรอบถ้ำ เตรียมอำลา

..ขอลาแล้ว ถ้ำโยคี ที่เคยอยู่
ด้วยมีคู่ หากอยู่ไป กระไรหนา
จำใจจาก ล่วงเลยลับ กลับพารา
ยากจะมา อยู่เช่นเก่า น่าเศร้าใจ

..จำจรจาก ผ้าเคยครอง กลัวหมองศรี
เป็นคนดี นั้นมีค่า จะหาไหน
แม้ไร้ผ้า โยคีครอง ไม่หมองใจ
จะขอใฝ่ ทำความดี มีธรรมนำ

..เดินไปถ้ำ ของเนื้อนวล ชวนสนม
ต่างกราบก้ม รอติดตาม เจ้างามขำ
ออกจากพง เนิ่นนาน มีพรานนำ
สุขใจล้ำ สัตว์รายเรียง เคียงรอบตัว

..ดูโน่น! แน่ะ ฝูงกระทิง มหิงสา
นั่น! ควายป่า อีกกวางเล่า เขาบนหัว
สมัน เล่า “เขา”ที่มี มิน่ากลัว
“เขา กลางตัว" น่ากลัวกว่า น่าจะจริง

..มองน้ำตก ใจเฝ้าคิด จิตมนุษย์
ยากสิ้นสุด เมื่อตรองไป ใช่เพียงหญิง
แม้ใจชาย ก็กลับกลอก ดั่งวอกลิง
ไม่เคยนิ่ง พาลไหลต่ำ อยู่ร่ำไป

..หากไม่เอา “ศีลเป็นเขื่อน เหมือนป้องน้ำ”
ทุกคืนค่ำ คงลำบาก ยากแก้ไข
ไหลคดเคี้ยว เลี้ยวลงต่ำ อยู่ร่ำไป
ยากคงไว้ ให้สูงส่ง เหมือนหงส์ทอง

..เดินลดเลี้ยว ได้กลิ่นหวล ลำดวนหอม
นั่น! พยอม ปาริชาติ เช่น ใช่เป็นสอง
หอมกลิ่นบุญ หนุนนำให้ ได้คู่ครอง
เราทั้งสอง คู่ควรศีล มิหมิ่นเมิน

..เคยส่งเสริม แต่ความดี ล้วนมีให้
มิห่างไกล ไม่เคยหวั่น น่าสรรเสริญ
สุขร่วมสุข ทุกข์ร่วมทุกข์ ทุกก้าวเดิน
พาดำเนิน เหมือนมัจฉา หาสระเจอ

..ได้พบกัน แม้ห่างไกล ถึงในป่า
รักนำพา ด้วยเพราะธรรม นำเสนอ
“กรรมจัดสรร บุญหนุนให้ ได้พบเจอ”
ทั้งสองเธอ เดินทางถึง ซึ่งพารา

..ชาวเมืองทราบ ตั้งแถวรับ วันกลับบ้าน
สุขสราญ ชื่นฤทัย ยากใฝ่หา
ต่างแซ่ซ้อง เฝ้ารอรับ กลับพารา
พระธิดา แสนสุขใจ ให้ยินดี

..เห็นผืนดิน เขียวขจี มีรวงข้าว
ทิ้งความเศร้า ต่างสุขใจ ในวิถี
ทั้งสัตว์ป่า มวลหมู่ไม้ ในคีรี
น้ำมากมี หลายแหล่งหลาก จากที่เคย

..เสียงนกร้อง ก้องไพรพาน เหมือนขานรับ
“ทุกสิ่งสรรพ ที่เคยคว่ำ ทำให้เผย”
พระราชา เมื่อทราบเรื่อง มิเคืองเลย
ยินเฉลย มอบเมืองให้ ได้ครอบครอง

..ทั้งสององค์ เมื่อครองเมือง ยิ่งเรื่องรุ่ง
ด้วยหมายมุ่ง "ใช้ธรรมค้ำ นำทั้งผอง"
เปลี่ยนเมืองให้ กลายเป็น “ถิ่น แผ่นดินทอง”
ตราบทั้งสอง คู่เชยชิด นิจนิรันดร์

(จบบริบูรณ์...Happy Ending)

…..TOP GUN……

สักนิด จากใจ TOP GUN (ผู้เขียนโยคี..สอนหลาน)

  สวัสดีครับ..ท่านผู้อ่านที่เคารพรักทุกท่านครับ เรื่องโยคีสอนหลาน
ก็จบโดยบริบูรณ์แล้วครับ หากท่านผู้อ่านได้ติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้น.....

ท่านคงเห็นว่าท่านโยคีผู้เป็นตาก่อนตายได้พยายามสอนโยคีผู้เป็นหลาน
หลายอย่าง ที่สำคัญคือ อย่าเอาตัวไปใกล้ชิด ”สัตว์ที่มีเขาบนหน้าอก”

อันที่จริงท่านโยคีที่เป็นตา ท่านอยู่แต่ในป่า จึงไม่ทราบว่ามนุษย์ที่อาศัย
อยู่ในเมืองเขาบัญญัติคำว่า“หน้าอกของผู้หญิง” ไว้ว่าอย่างไร ท่านจึงเรียก
ตาม“อัตตลักษณ์” ที่ตนเองเห็นหรือปรากฏตรงหน้าโดยเทียบเคียงกับสัตว์
ที่ตนเองเคยเห็นมาในป่า ที่มีเขาแหลมๆบนหัว เช่น ควายป่า กวางเป็นต้น

ส่วนหลานโยคี ซึ่งอุบัติเป็นมนุษย์ขึ้นมาด้วยฤทธิ์แห่งฌานของโยคีผู้เป็นตา
ไม่ได้เกิดจากการอุ้มครรค์ของมารดา เลยพลอยไม่รู้ “สมมุติบัญญัติ”
ที่คนในเมืองเขาเรียกตามโยคีผู้เป็นตาตามไปด้วย แต่โยคีหลานนี้ยังมี
ความโชคดีอยู่บ้าง ตรงที่ยังได้รับการอบรมให้รู้ผิดชอบชั่วดี ว่าอะไรควรทำ
และอะไรไม่ควรทำจากตา (ไม่เหมือนนางโมราที่เกิดด้วยฤทธิ์แห่งฌานของ
โยคีอีกท่านหนึ่งเช่นกันและอยู่ในผอบ นางโมราคนนั้นเกิดมาโดยไม่ได้รับ
การอบรม จึงแยกแยะชั่วดีไม่ออก)
โยคีที่เป็นหลานในเรื่องนี้ เมื่อรู้ว่าตนเอง
จะไม่สามารถดำรงความเป็นนักพรตได้ เพราะจิตใจเสื่อมลงไม่สามารถ
ตั้งตนอยู่ในฌานได้ก็ยอมสึก สึกไปก่อนที่จะเสียหายไปมากกว่านั้นเพราะ
มีความละอายที่กินของชาวบ้าน ที่เขามามาถวายให้ด้วยความเคารพศรัทธา
เพราะชาวบ้านเห็นภายนอกว่าแต่งเป็นชุดโยคี แต่ใจท่านเสียแล้วท่านเลยสึก
เพราะอาย ที่จะอยู่ต่อไป
   ท่านผู้อ่านที่เคารพครับ ในพุทธศาสนาของเรา ก็มีพระภิกษุ ที่เดิมเป็นผู้ปฏิบัติดี
ปฏิบัติชอบหลายท่าน เมื่อแรกเริ่มของการดำรงสมณะเพศ ก็มีความเคร่งครัดใน
พระธรรมวินัยคล้ายโยคีนี่แหละรักษาศีล ปฏิบัติธรรมจนมีความก้าวหน้าในทางธรรม
จนมีคนเคารพศรัทธา เลื่อมใส ติดตามฟังธรรมเป็นจำนวนมาก แต่อย่างไรก็ตาม
หากท่านเหล่านั้นยังไม่บรรลุซึ่งพระนิพพาน ก็ล้วนมีกิเลสด้วยกันทั้งสิ้น กิเลสอย่างหยาบ

กิเลสอย่างละเอียด แต่ระหว่างที่ดำเนินอยู่ในแนวทางของการปฏิบัตินั้น อันที่จริงๆ
กิเลสก็ลดลงไปเรื่อยๆ จิตก็เหมือนพื้นบ้าน หากหมั่นปัดกวาดขัดเช็ดถูอยู่ทุกวันพื้นก็ใส
ใจก็สะอาดแต่อย่างไร ก็ตาม ระหว่างธรรมมีความก้าวหน้า ก็มักจะได้สิ่งที่ของแถม
ได้มาด้วย ผู้เขียนอยากจะกล่าวให้ฟังง่ายๆ แบบนี้ เช่น นักบวชบางท่าน

ท่านรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า เมื่อทำนายทายทักใคร ก็เป็นจริงตามนั้น บอกหวย
คนแทงก็ถูก ก็รวย คนยิ่งเคารพศรัทธา บางท่านมีวาทศิลป์ในแสดงธรรมด้วย
สำนวนโวหารฟังแล้วไพเราะ คนฟัง ฟังแล้วก็ชอบ ตามฟัง เป็นพันๆ คน
แบบแม่ยกตามดูคณะลิเกชื่อดัง บางท่านก็มีฤทธิ์ในด้านต่างๆ ตามแต่จริต
และวาสนาที่เคยมีมาในอดีตชาติของแต่ละคน

....แต่สิ่งที่ตามมาคือ...ผู้คนแห่มา รายล้อม มาพบที่วัด ที่กุฏิ ทั้งกลางวัน
กลางคืน มาขอความเมตตาให้ท่านแก้ปัญหา แก้ทุกข์ที่เกิดขึ้น 108 ของตน
   การที่นักบวชต้องออกมาต้อนรับ มาช่วยแก้ปัญหาให้คนอื่น ปัญหาของตน
ที่จะพ้นจากอาสวะกิเลส ก็แก้ไม่ได้แถมการออกมารับแขก แจกของทุกวี่วัน
ก็ทำให้เวลาแห่งการปฏิบัติธรรมที่เคยมีก็ย่อหย่อน เพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ และสุดท้าย
ด้วยกระแสทางโลก เมือผู้คนที่ประสบความสำเร็จมามอบเงินมอบทองมาให้
ก็กลายเป็นสะสมกิเลสคือ ได้รับถวายเงิน 100 บาท ก็คิดว่า เมื่อไหร่โยม
จะให้ครบ 200 บาท และคิดจะได้ มากขึ้นไปเรื่อยๆ เป็นหมื่นบาท
เป็นแสนบาท เป็นล้านบาท และเป็นพันล้านบาทนี่คนสอนพระจับเงิน

ในจำนวนคนที่มาเคารพศรัทธา นอกจากจะเป็นผู้ชายแล้ว ยังมีผู้หญิง
รวมอยู่ด้วยบางคนมารอเลขหวย บางคนมาให้แก้ปัญหา ความทุกข์ทางใจ
ทางด้านการเงิน มาพบบ่อยๆ เข้ากลายเป็นความรู้จักมักคุ้นเข้านอกออกใน
ในเขตวัด เขตสงฆ์ได้ด้วย..จิตของพระที่เคยดีก็เสื่อมไปเรื่อยๆ เช่นกัน
เพราะย่อหย่อนในการปฏิบัติ เพราะต้องรับแขก แจกของร้องแหล่(รับกิจนิมนต์
ไปสวด โน่น นี่นั่น)...สุดท้ายก็มีกิเลสมากมายไม่ต่างจากฆาราวาส..

.บางองค์อยากมียศ(สมณศักดิ์)แถมมีสิ่งอำนวยความสะดวกบำรุงบำเรอ แบบกู่ไม่กลับ
ไปปลีกวิเวกที่เมืองนอกก็มี แล้วก็มาถึงตอนอวสาน..อย่างที่เราเห็นๆ พระชื่อดัง
เสพเมถุนกับผู้หญิง กับผู้ชาย ตามที่เป็นข่าวนั่นแหละ การอาบัติอันเป็นปาราชิก
ซึ่งการปาราชิก ทางพระท่านถือว่า หมดสภาพขาดจากความเป็นพระ เปรียบเสมือน
ต้นตาลยอดด้วน คือ ไม่งอก ไม่แตกยอด ไม่เจริญในทางธรรม อีกแล้ว...

ปฏิบัติธรรมอย่างไรในชาติปัจจุบันก็หมดโอกาสจะบรรลุธรรม (อาจะอ่านหนังสือสอนธรรมคนอื่น
ตามที่เห็นทางทีวี แต่ตนเองไม่อาจเข้าถึงและก้าวหน้าในสภาวธรรมที่ดำเนินนั้นได้)..
นี่กล่าวเฉพาะ เรื่องเสพเมถุนนะครับ...ไม่รวมผิดในเรื่องอื่น ๆ เช่น การถือเอาเงิน
ของเจ้าของที่เขายังไม่อนุญาตมาเป็นของตน ถ้ารวมเรื่องนี้ด้วย คงมีอีกมาก

ไม่เอ่ยชื่อท่านก็คงจะรู้..พระองค์ไหนที่ร่วมฟอกเงินกับสหกรณ์ฯ
จนสหกรณ์ฯ เขาเจ๊ง ท่านคงรู้นะ...นั่นก็ปาราชิก..แต่อย่างก็ตาม บางท่านเมื่อรู้ว่า
ตนเองจะพ่ายแพ้ต่อกิเลส กลัวโดนขวิด(ถูกจับสึก)..เลยรีบสึกก่อนที่จะเสียหายไปมากกว่านั้...อย่างนี้ก็มี
ถ้าอย่างนี้ นับว่าเป็นเรื่องดี นับว่าเป็นบุคคลคนที่น่ายกย่อง เอาไว้ใจพร้อม ท่านค่อยกลับมาบวชใหม่

....อ่านโยคี..สอนหลานแล้ว...เป็นไงบ้างครับ...เรื่องนี้ดีนะ..ที่โยคีสึกจากความเป็นโยคีก่อน........
สึกก่อน จะครองคู่..ถึงตอนนี้..คงพอสรุปได้แล้วมั๊งครับ.ไม่ว่าจะเป็น โยคี.นักบวชหรือแม้กระทั่งพระ
เสียคนเพราะใคร? ใครเป็นเหตุให้นักบวช นักพรต ฯลฯ เสีย?...(คำตอบคือ ส่วนหนึ่ง
ก็ตัวนักบวชเองนั่นแหละ ไม่สำรวม ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ) และอีกส่วนหนึ่ง
เสีย เพราะญาติโยม ด้วยตามที่กล่าวมาแล้ว....ถ้าท่านรู้กำลังทำให้นักบวช หรือพระเสีย
ก็ควรกรุณาปลีกตนออกมาห่างๆ จะดีกว่านะครับ...ไม่งั้นจะบาปเปล่าๆ....
แค่นี้แหละครับ
...ขอกล่าวคำลา ด้วยคำว่า สวัสดีครับ และขอบคุณครับที่อ่านจนจบนะครับ