ถนน..นี้กลับบ้าน

ถนน..นี้...กลับบ้าน

..เวสต์เวอร์จิเนีย แดนสวรรค์ ฉันจำติด
เขาบลูริดจ์ แม่น้ำนั้น แชนันโดอาห์
ทุกชีวิต เกิดมาก่อน ตอนมีป่า
อ่อนกว่าผา โอ้ชีวา เหมือนว่าลม

..ถนนสายฝัน จงพาฉัน นั้นกลับบ้าน
สู่วันวาน แสนสนุก ใจสุขสม
เวสต์เวอร์จิเนีย ภูผา น่าภิรมย์
อยากคืนชม เส้นทางนี้ ที่จากมา

..ยังจดจำ เฝ้าคะนึง คิดถึงเจ้า
สาวเหมืองเก่า ในดวงจิต คิดโหยหา
หน้าเปื้อนฝุ่น เหมือนเมฆฉาบ ทาบ นภา
น้ำสีฟ้า หญิงลึกดั่ง ยากหยั่งใจ

..เหมือนดั่งหมอก บังแสง แห่งจันทร์พร่า
ในดวงตา เต็มตื้น อยากคืนใหม่
น้ำตาหล่น รินหลั่ง จากข้างใน
อยากกลับไป เอาวันเก่า ของเรามา

..ยังจดจำ แว่วสำเนียง เสียงตอนเช้า
เจ้าคนเก่า เคยพร่ำเพรียก เหมือนเรียกหา
วิทยุ เตือนสู่ฝัน ที่ฉันมา
กลับเถิดหนา สู่บ้านเรา มีเจ้าคอย

..ควรจะกลับ ไปสู่ฝัน วันวานแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว เจ้าพร่ำเพรียก เรียกให้ถอย
กลับสู่บ้าน หลังเก่า เจ้ารอคอย
ตามทางน้อย เส้นทางนี้...ที่จากมา

...TOP GUN...

(ช่วงวันหยุดหลายคนกลับบ้าน..ใช้ถนนเส้นเก่านำพาตัวเองไปสู่บ้านและบรรยากาศเก่าๆ ที่จากมา..
.ส่วนคนที่ยังไม่กลับ..ก็คิดถึงถนนเส้นที่จะพาเราไปสู่่วันเก่าๆ ที่เราจากมาเช่นกัน... เมื่อมีโอกาส...
ผมเลยนำเนื้อเพลงแนว Country เพลงดังอมตะ เพลงนี้ มาแต่งเป็นกลอน..แม้จะไม่ตรงซะทีเดียว.
.เพราะประเทศเราไม่ได้มีสถานที่ ตามที่ชื่อเพลงกล่าวถึง..แต่เนื้อหาสาระของเพลงก็ประมาณนี้แหละครับ.
.คือ คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ คิดถึงวิถีชีวิตของผู้คน คิดถึงบ้าน คิดถึงต้นไม้ แม่น้ำ ภูเขา ท้องนา
และคิดถึงคนรักของตนที่ตนจากมา..รวมทั้งถนน หรือเส้นทาง...ที่จะนำพาเรากลับบ้านด้วยครับ...
ขอให้มีความสุขกันถ้วนหน้านะครับ)