จากฟัา..สู่สามัญ

จากฟ้า..สู่สามัญ

..เจ้าบานเย้ย เคยตา คราเดินผ่าน
มองละลาน ดอมดม ชมความสวย
ยามลมพลิ้ว หวิวหวั่น สั่นระรวย
เมื่อฝนช่วย โปรยมา ท่าเปราะบาง

..หยดน้ำพราว ราวเพชร ดั่งเก็จแก้ว
เกาะตามแนว ก้านใบ ในรุ่งสาง
ลมหวลพาว กราวหล่น ลงบนทาง
โรยพรูพร่าง เกลื่อนกลาด ราดเรียงราย

..สิ่งบรรเจิด เกิดมา ในหล้าโลก
มีทุกข์โศก สุขสันต์ กันหลากหลาย
พระให้ปลง คงแน่ แก่-เจ็บ-ตาย
ชีวาวาย เน่าเหม็น เช่นไม้งาม

..สูงเสียดฟ้า สู่..สามัญ นั้นของแท้
อย่าเห็นแก่ ตัวเป็น ดั่งเส้นหนาม
ทรัพย์สมบัติ จัดคิด เอาติดตาม
ลูกหลานหาม แค่ส่ง ตรงเชิงเมรุ

..อะไรคง หลงเหลือ เมื่อตายจาก
มีแต่ซาก เถ้าถ่าน อย่างท่านเห็น
และสิ่งเดียว เยียวหยัด อย่างชัดเจน
ความดีเช่น ทำไว้ ก่อนตายไป

น้องจ๋า