นางฟ้า

นางฟ้าของพ่อ

..เมื่อยังเด็ก ได้ยิน จนชินหู
พ่อบอกให้ เรียนรู้ เร่งศึกษา
เรียนให้เก่ง ให้ดี ทุกวิชา
เป็นนางฟ้า เป็น "หมอ" ต่อชีพคน

..ครั้นเรียนจบ ออกมา ทำหน้าที่
ช่วยชีวี คนไข้ ได้ทุกหน
บำบัดความ ลำบาก คนยากจน
หายทุกข์ทน โรคร้าย หมายชีวี

..พ่อบอกว่า ดูแล คนแก่เฒ่า
ช่วยป้อนข้าว ป้อนน้ำ ตามหน้าที่
ถ้าดูแล ชิดใกล้ ได้ยิ่งดี
เจ็บป่วยที เยียวยา หาทันกาล

..จงเมตตา คนป่วย ด้วยนะลูก
อย่าดูถุก พูดจา หาคำหวาน
อย่าแบ่งชั้น มีจน หรือคนพาล
บริการ ด้วยใจ ไม่นำพา

..เมื่อพ่อป่วย ด้วยโรค ช่างโศกเศร้า
แล้วลูกสาว อยู่ไหน ไม่มาหา
คอยดูแล เฝ้าไข้ ใกล้-ใกล้ตา
รอนางฟ้า จดจ่อ พ่อก็ทน

..พ่อทนทุกข์ ทนปวด รวดร้าวจิต
รออีกนิด เถิดหนา อย่าสับสน
เมื่อนางฟ้า ขึ้นบ้าน อย่างลานลน
ทันเป็นคน ปิดตาพ่อ...ที่รอคอย

น้องจ๋า

..เขียนกลอนบทนี้จากแรงใจ เมื่อได้ไปเผาศพพ่อของเพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่ง
เขาเป็นลุกชาวนา ที่ได้ทุนมาเรียนแพทย์ เขาเป็นความหวังของพ่อ
พอเรียนจบก็ต้องไปทำงานต่างจังหวัด
นานๆจะกลับไปเยี่ยมพ่อสักครั้ง พอรู้ว่าพ่อป่วย ก็รีบกลับไปหาพ่อ
พ่อไม่ยอมไปรักษาที่ไหน รอแต่เธอนางฟ้าของพ่อ หมอน้อยที่พ่อหวัง
ระยะทางที่ห่างไกล เมื่อเธอไปถึง พ่อก็สิ้นลมพอดี