รักนี้..เพื่อเธอ

เมื่อปีที่แล้ว ได้มีโอกาสได้ดูแลยายคนหนึ่ง ชื่อ "ยายผัน" ยายเป็นคน นนทบุรี บอกว่าอยู่นนทบุรี มาตั้งแต่เกิด
และจะตายที่นนบุรีนี่แหละ
บอกยายว่า ใจเย็นๆยาย ยายยังไม่ตายหรอก โรคปอดบวม หมอรักษาได้ ง่ายนิดเดียว เพียงแต่ยายอย่าดื้อ
ยายต้องเชื่อหมอนะ เป็นอันตกลงกันไว้ก่อน

"ยายผัน" อยู่กับ "ตามั่น " สองคน
มาจนแก่เฒ่า ไม่มีลูก อาชีพทำสวน ทำนา ไปตามฤดู
เวลายายป่วย ตาเฝ้าไม่ไปไหน ประทับใจในความรัก ของยายกับตามาก
ตาบอกว่าไม่เคยจากกันเลย ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา ทนไม่ได้หรอกที่ใครคนใดคนหนึ่งจะต้องจากไป
ถึงแม้ว่าเลี่ยงไม่ได้ก็ตาม เวลาเยี่ยมไข้ 13.00-20.00
ก่อนเวลา เขาไม่ให้เข้าในหอผู้ป่วย แต่เราจะเห็นตามาตั้งแต่เช้ามืด มาก่อนหมออีก มานั่งหน้าห้อง
มองๆมาที่เตียงยายตลอดเวลา ไม่กวน ไม่ขอเข้าเยี่ยม ขอแค่มานั่งเฉยๆ ด้วยว่าให้ยายอยูในสายตาก็พอแล้ว
เป็นที่น่าเห็นใจ และ ประทับใจ ของผู้ที่มาเยี่ยม อื่นๆ และเจ้าหน้าที่ เป็นยิ่งนัก

..ไปดูแล คนป่วย ด้วยความห่วง
หลายวันล่วง เริ่มดี มีสีสรรค์
อ่อนละเหี่ย เพลียกาย มาหลายวัน
โรครุมรัน จนงอม นอนซอมซม

..ทุกเช้าค่ำ ทำงาน ผ่านมาเยี่ยม
สั่งตระเตรียม หยูกยา ยายว่าขม
กินข้าวปลา อาหาร เหมือนการดม
ยายระบม คอมาก ไม่อยากทาน

..สี่งกำชับ พยาบาล ดูท่านด้วย
อาหารช่วย ยายฟื้น คืนสังขาร
ส่วนยานี้ วิตามิน ต้องกินนาน
สั่งกลับบ้าน กินต่อ อย่าท้อใจ

..วันนี้ตา มารับ ยายกลับสวน
ห่างเนื้อนวล กังวล จนหวั่นไหว
อยู่กับยาย หลายปี มิเคยไกล
ห่างกันไป แปดวัน นานเกินพอ

..ตาจูงมือ ถือของ เดินคล้องแขน
ร่างคลอนแคลน ไม่อวย ช่วยเลยหนอ
หิ้วถุงยา กวัดแกว่ง ยืนแกร่งรอ
รถหน้าหอ ผู้ป่วย ด้วยกังวล

..ตาบอกยาย กลับบ้าน ด้วยกันนะ
แล้วตาจะ ดูแล แม้สับสน
มิขอห่าง อย่างนี้ มีสองคน
ตาพร่ำบ่น ขอ..เคียงกัน จนวันตาย

(ตาบอกว่า..ความตายเท่านั้น ที่จะพรากยายจากตาได้)

น้องจ๋า