วันฝนพรำ

วันฝนพรำ

--ฟ้าสลัว มัวหม่น ฝนหยาดหยด
รีบขึ้นรถ หยิบจับ ของกลับบ้าน
กลัวติดฝน บนทาง นั่งยาวนาน
จึงลนลาน รีบร้อน ก่อนฝนพรำ

--ออกถนน ฝนโปรย โรยเป็นสาย
รถมากมาย เป็นแพ เกือบแย่ย่ำ
ขอเข้าทาง ยากล้น คนใจดำ
เทกระหน่ำ มืดมัว ทั่วแดนดิน

--มินานน้ำ ฉ่ำนอง ท้องถนน
ต้องอดทน มุ่งมั่น จิตสั่นวิ่น
เสียงฟ้าร้อง ก้องกมล ใคร่ยลยิน
เกือบแดดิ้น เปรี้ยงปร้าง ข้างทางเดิน
.
--วันซอมโซ โลกา มหาวินาศ
นึกแล้วขลาด วิตก อย่าง งก เงิ่น
มองกราดรอบ ขอบรถ ขดตัวเพลิน
แล้วบังเอิญ รถนิ่ง ไม่วิ่งไป

--เปิดสัญญาณ เร็วพลัน แก่คันหลัง
แต่ก็ยัง บีบแตรลั่น สนั่นไหว
ถึงเวลา ผันผ่าน นานเท่าใด
แตรยังไม่ หยุดลง แสน งง งัน
.
--หนุ่มกระเตาะ เคาะหน้าต่าง อย่ารนร้อน
แอบไปก่อน อย่ามา ขวางหน้าฉัน
จงชิดซ้าย ย้ายออก อย่าหลอกกัน
อ๋อ ..รถเสีย หรือนั่น ทำฉันใด

--ฉันตอบพลัน ทันที อ๋อ..มีแน่
เอ้า..กุญแจ นั่งหน้า อย่าไปไหน
ส่วนรถคุณ ข้างหลัง โปรดวางใจ
ฉันจะไป นั่งบีบแตรแป๊นๆๆๆๆ .... แทนคุณเอง

.............................น้องจ๋า ค่ะ
28 เมย.2552