ต่อไป →

[ศรีเปรื่อง]

จะขอเล่า เรื่องขาน เมื่อกาลก่อน
สุดจะย้อน นานเนิ่น เกินนับไหว
ดินและฟ้า เคยเคียง เพียงหทัย
เป็นคู่ขวัญ รักใคร่ ไม่ห่างกัน

ต่อมาถึง เพลา คราพลัดพราก
ต้องแยกจาก แสนไกล ให้โศกศัลย์
ด้วยผู้ใหญ่ แห่งแคว้น แดนเทวัญ
กำหนดแนว เขตกั้น คั่นฟ้า-ดิน

ฟ้านั้นอยู่ เบื้องบน ทนเศร้าสร้อย
หล้านั้นอยู่ ต่ำต้อย คอยถวิล
พิษความเหงา กัดเซาะ เกาะดวงจินต์
มินอนกิน นั่งเหม่อ เพ้อรำพึง

สายฝนเห็น ทุกวัน พลันสงสาร
จึงช่วยผ่าน สื่อส่ง บ่งคิดถึง
ทุกเม็ดฝน แนบนำ คำคะนึง
ที่หวานซึ้ง จากฟ้า สู่ธาตรี

ส่วนปุยเมฆน้อยนั้น ขันอาสา
เสนอตัว เข้ามา ทำหน้าที่
บริการ ด้วยใจ ไปรษณีย์
นำพจี ภพพื้น คืนอัมพร

ดินและฟ้า ต่างฝัน สักวันหนึ่ง
จะมาถึง วันโศก วิโยคถอน
ได้กลับคู่ อยู่ข้าง มิร้างจร
เช่นกาลก่อน แต่ครา ฟ้าเพียงดิน

ศรีเปรื่อง
๙ ธ.ค. ๒๕๕๖
ปรับปรุงจากที่แต่งไว้เมื่อ ๒๔ ก.พ. ๒๕๔๗
ใน dreampoem.com

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

.



..ฟ้ากับดิน นั้นมีวัน มาบรรจบ
เมือฟ้าพลบ แดดอ่อนแสง แขวงดินหม่น
ท้องฟ้ามิด มืดมัว ทั่วสกล
เราสุขล้น เมื่อถึงวัน ฉันพบเธอ..