ต่อไป →

[เกริกบุระ]

ชั่วสายลมโชยชายในบ่ายช่วง
ฝนปรอยชะช่อมะม่วงปรายล่วงผ่าน
หอมดินคายอุ่นอายชื้นแต่คืนวาน
แผ่วผ่าวหวานปานไหวในคำนึง

อ้อมฟ้าอุ้มแดดชุ่มหวานละลานสี
ค่อยละลายคอยคลายคลี่โอบที่ซึ่ง
อาวรณ์ในอาลัยวันอันหวานซึ้ง
พร่ำรำพึงรำพันในสายลมนั้นฯ