นาน..เกินรอ

นานเกินรอ

..พ่อสวมหมวก ปีกกว้าง กางครอบบ่า
ป้องแดดฝ่า เพื่อให้ ตัวได้ร่ม
แต่ปีกหมวก เปื่อยปุ เป็นรูกลม
บังแดดลม แค่ว่า พอ..ประทัง

..รอยยับย่น บนหน้า บอกอายุ
คงจะอยู่ อีกหน่อย คอยความหวัง
เพื่อพบหน้า เนื้อนวล หวนกลับรัง
อีกสักครั้ง ชื่นชม สมการรอ

..ส่งลูกเพียร เรียนร่ำ หาความรู้
ไกลสุดกู่ เกินนับ สำหรับพ่อ
ลูกทำงาน การเห็น เด่นละออ
จิตจดจ่อ ดูทาง นั่งประจำ

..จนเนิ่นนาน ผ่านปี มิหวนกลับ
พ่อรอรับ ข่าวคราว เช้า-เย็น-ค่ำ
เพ่งสายตา ฝ้าหม่น ยามฝนพรำ
กอดหมาดำ รอท่า หน้าประตู

..จ้องดูทาง เจ้าไป ใจห่อเหี่ยว
ลูกคนเดียว มีหวัง จิตยังสู้
มองเบื้องบน ฝนหลั่ง ลงพร่างพรู
ลูกมิรู้ พ่อเศร้า ปวดร้าวใจ

..ลูกสาวฝ่า ดงร้าง เส้นทางเก่า
เรือนเงียบเหงา เริ่มฝ่อ พ่อไปไหน
ถามเพื่อนบ้าน พ่อหนู อยู่ที่ใด
ตามมาไว ศพท่าน นั้นอยู่วัด

น้องจ๋า

เรื่องนี้เขียนขึ้นมาจาก แรงดลใจจาก ลุงคนหนึ่ง
ซึ่งเป็นคนไข้ประจำ อยู่ที่อำเภอบางบัวทอง
อยู่ ๆ ลุงก็หายไป ให้คนไปตาม ปรากฎว่า เจอเรื่องเศร้า อย่างที่เขียนมานี่ละค่ะ
ใครที่จากบ้านมานาน กลับไปดูพ่อแม่บ้างนะคะ อย่าปล่อยให้ท่านรอ
เดี๋ยวจะ..นานเกินรอ ค่ะ ....