แด่เธอ....สาวน้อยผู้อาภัพ

แด่เธอ....สาวน้อยผู้อาภัพ

..เธอห่อตัว หัวชิด ติดฝาห้อง
หันไปมอง เหมือนว่า กองผ้าห่ม
ตัวผ่ายผอม ต่อมตุ่ม รุมแดดลม
แผลปูดปม ขึ้นทั่ว ตัวปอน-ปอน

..แก้มตีบตอบ ขอบตา เป็นฝ้าขาว
น้ำตาพราว ร่วงหล่น ลงบนหมอน
ซุกซบหน้า ท่าทาง ช่างร้าวรอน
ชีวิตตอน ระทม นอนซมซาน

..ต้องไร้ญาติ ขาดมิตร คนชิดเชื้อ
มิมีเหลือ พ่อ-แม่ตาย หายจากฐาน
เขาแบกหน้า มาส่ง โรงพยาบาล
จากวันวาน ถึง..วันนี้ ไม่มีใคร

..หนูเจ็บปวด รวดร้าว เข้ากระดูก
เหมือนกับถูก กระหน่ำ ซ้ำผลักไส
หมอบอกว่า ล้าหวัง ทั้งกายใจ
อย่าร่ำไร เยียวยา กว่าจะดี

..ต้องหมายมาด ฟาดเคราะห์ เพราะกรรมเก่า
ต้องชดเขา หมดขาด ในชาตินี้
ตั้งแต่จำ ความได้ ให้ชีวี
จนชีพนี้ หมดสุข ทุกระทม

..ก่อนจะตาย ท้ายหรือ คือความแค้น
ยังฝังแน่น เหมือนว่า จะสะสม
สงสารเถิด เกิดจาก ซากสังคม
ร้าวระบม คน..เมินหน้า ว่าติด "เอดส์"
.
น้องจ๋า

เขียนกลอนบทนี้จากแรงบันดาลใจ มาจากผู้ป่วยคนหนึ่ง
ซึ่งเกิดมาจากพ่อแม่ ที่เป็นโรคเอดส์
และ สุดท้ายเธอก็จากโลกนี้ไปอย่างน่าสงสาร