เกลียดวรรษา

ฉันเกลียดวรรษา

...เมื่อสายฝน หล่นมา จากฟ้ากว้าง
คนอ้างว้าง เหม่อลอย แสนหงอยเหงา
อากาศครึ้ม ซึมสงบ เงียบซบเซา
ถึงคนเนาว์ ชิดแนบ อิงแอบกาย

...ยามดึกลม พรมพลิ้ว ต้องผิวเนื้อ
ใครเอาเสื้อ คลุมครอบ ปลอบจนหาย
ชี้ชวนมอง สายฝน หล่นประปราย
ผมกระจาย ป่ายปัด จัดนุ่มนวล

...วรรษานี้ ที่พิง เคยอิงอุ่น
แขนนอนหนุน ยามหนาว เศร้ากำสรวล
อ้อมกอดเอย เคยชิน กรุ่นกลิ่นอวล
ยังคร่ำครวญ หวิวหวั่น วันฝนโปรย

...เมื่อวรรษา มาเยือน เตือนอีกครั้ง
คนที่หวัง เงียบหาย กายแหบโหย
หรือหายลับ กับฝน บนลมโชย
คงราโรย อีกครา วรรษาลวง

น้องจ๋า

.
.
.

.....พี่เกลียดวสันต์
" พี่เกลียดวสันต์ เพราะยามนั้นพี่ไกลเจ้า
มองฟ้าแล้วพาใจเศร้า ฟ้าพราวเด่นดวง
พี่คนึง คิดถึงคราใดให้เจ็บทรวง
ด้วยวสันต์ลวง ให้พี่ชอกช้ำ
ดึกเข้าเจ้าหนาว กลัวเสียงลมกราว
กลัวหนาวทนไม่ได้
เจ้ากลัวฟ้า ราตรีมืดมนกาล
แม้เรไร น้องครวญแทบสิ้นชีวา
พี่กระซิบปลอบใจ เจ้าร้องไห้รำพัน
น้องเอยใยหวั่น วสันต์กลายตามฤดู
แสนหดหู่ใจ วสันต์ไม่เอ็นดู
ชู้ไกล เพราะใจเธอหวั่น วสันต์ "
..