ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

พอประทัง ..คงเพียงพอ ต่อแล้ว ในแววฝัน คอยฝ่าฟัน กลั่นหยาด จนหมาดชุ่ม เคยพักพิง อิงผ่าน บางด้านมุม รอมรสุม คลายคลี่ ที่คายเคือง ..บางเวลา  สับสน จนหวั่นไหว ขมฝาดใน อกสาว  จนร้าวเหลือง นาทีเปลี่ยว เรี่ยวร้าง ช่างเปล่าเปลือง แสงเรื่อเรือง ร่ำร้อง ของเช้าวัน ..คือความจริง ที่ฉัน  รำพันหา โลกมายา ที่แท้ ก็แค่ฝัน นวลแสงไฟ หรู่จาง กลางหมอกควัน คงอุ่นพลัน พอสู้ อยู่ต่อไป .                     น้องจ๋า

.
.
.