นอกสายตา

น อ ก ส า ย ต า.
..
ดุจดอกหญ้า ค่าน้อย ต่ำต้อยนัก
ทุกคนมัก หนีไกล มิใฝ่ฝัน
ใครใครเมิน มองข้าม ความสำคัญ
จึงรอวัน ร่วงพรู ลงสู่ดิน
..
ดอกไม่สวย ด้วยสี ที่ซอมซ่อ
ไม่อาจล่อ หลอกผึ้ง เคล้าคลึงกลิ่น
ต้องอับเฉา โศกา น้ำตาริน
คงหมดสิ้น สดใส ไร้ราคา
..
คนอกหัก รักคุด สุดเจ็บช้ำ
ต้องระกำ กายใจ ไม่หรรษา
ใครจะเอื้อ อำนวย ช่วยเยียวยา
นอกสายตา ต้องเหงา เศร้าอารมณ์
..
ดั่งเรือน้อย ลอยคว้าง กลางสมุทร
พายุฉุด สาดครืน คลื่นทับถม
คงอับปาง วางวาย สุดท้ายจม
ทุกข์ระทม สิ้นหวัง นั่งตาปรอย
..
เธอเหยียดหยาม ยอดหญ้า ว่าต่ำศักดิ์
สลัดรัก ร่วงหลุด สุดเอื้อมสอย
หมดสิ้นแม้ เยื่อใย ไร้ร่องรอย
ผีเสื้อน้อย โบยบิน จากถิ่นไพร
..
เป็นคนนอก หางตา มานานแล้ว
ยอมกินแห้ว ด้วยรัก ถูกผลักไส
ขอเพียงเธอ สุขี มีโชคชัย
ฉันภูมิใจ และพร้อม ยอมหลีกทาง
..
เสกสรร วรรณศิลป์