สั่งฟ้าฝากดิน

สั่ ง ฟ้ า ฝ า ก ดิ น
..
ยินเสียงพร่ำ เพรียกร้อง ดังก้องฟ้า
บ้างก่นด่า เดือดดุ ปะทุกรุ่น
บ้างสาปส่ง แช่งชัก ให้หักพรุน
บ้างกองหนุน เนื่องเร้น แฝงเป็นเงา
..
เมฆทะมึน มืดมัว ทั่วทุกทิศ
อำมหิต ฮึกเหิม เริ่มแผดเผา
จุดเชื้อไฟ ฟอนฟืน จะคืนเตา
ไม่บรรเทา ที่เสริม เริ่มนำทาง
..
ปี่กลองเชิด ฉาบฉิ่ง ทั้งกริ่งกรับ
ประสานรับ เร่งดัง ฟังโผงผาง
ประโคมครึก ครื้นเครง เพลงอำพราง
ไม้ซีกง้าง งัดแงะ แซะไม้ซุง
..
มีแต่ตก ต่ำเตี้ย รองเบี้ยขุน
เป็นม้าหมุน มอดไหม้ ไฟถลุง
เป็นเรือล่ม เลื่อนไหล ไม่ผดุง
เป็นโคนมุ่ง หมกเม็ด เสร็จกระดาน
..
จะโหมโรง รุกเร้า ไม่เข้าหลัก
จะจมปลัก เปื้อนตม ถมถิ่นฐาน
จะถูกป้าย ประณาม หยามประจาน
จะกลับบ้าน บอกใคร คงไม่มี
..
มนุษย์โลก รับรู้ ทุกผู้เถิด
ดินฟ้าเลิศ ล้ำค่า สง่าศรี
ล้วนเป็นสิ่ง สมมุติ สดุดี
ไม่นานปี เป็นผง ลงสู่ดิน
..
เสกสรร วรรณศิลป์