ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

เ ดี ย ว ด า ย
-

 
โลดแล่นไป ในรู้สึก ความนึกคิด
ไม่รู้ถูก หรือผิด มีสิทธิ์ฝัน
ทั้งที่รู้ และซึ้ง ถึงทางตัน
ยังด้นดั้น เที่ยวไป ไม่นำพา
-
โดดเดี่ยวบน เส้นทาง ที่ว่างเปล่า
หลายเรื่องเล่า เสมือน ยังเลือนพร่า
อาจจะพบ เดียวดาย ในสายตา
ห้วงเวลา กระชากฝัน วันเดือนปี
-
เถอะปล่อยตาม ความคิด อิสระ
ไปสัญจร พบปะ สิ่งผละหนี
กึ่งระหว่าง เลวทราม และความดี
ตามราวี เข่นฆ่า ป่าช้าใจ
-
แผ่วแผ่วยิน สำเหนียก ที่เรียกร้อง
อาจบางครั้ง ดังก้อง กังวานใส
หรือบางคราว แว่วแว่ว แล้วลับไป
ยังวกวน อยู่หนใด ไร้ทิศทาง
-
ย่ำท่องไป ในแดน ที่แสนหนาว
ไม่เคยพบ ดวงดาว คราวรุ่งสาง
พิณคนธรรพ์ บรรเลง เพลงอับปาง
บนฟ้ากว้าง  ลมหวน ครวญลำนำ
-
ยังเปล่าเปลี่ยว เดียวดาย ในสายหมอก
ดูเหมือนว่า ถูกหลอก ให้ถลำ
ไร้แม้บท พจนีย์ ที่ถ้อยคำ
ซ่อนเงื่อนงำ  คอยเชือด อย่างเลือดเย็น

เสกสรร วรรณศิลป์


.
.
.