ฝากบอก..ดอกคูณ

ฝากบอก..ดอกคูณ
............................

แสงจันทร์นวล ชวนชี้ไป ยามใจเปลี่ยว
เดินออกเที่ยว ในแดนดิน ถิ่นบุหงาฯ
ลดเลี้ยวไป ใต้แสงไฟ ไกลสุดตา
ยามได้มา แดนดิน ถิ่นมาเลย์

เห็นดอกไม้ เหลืองทอง มองแล้วคุ้น
ใจที่วุ่น หยุดสลับ กลับหันเห
โอ้..ดอกคูณ งามสวยใส ในมาเลย์
นึกสนเท่ หันหวน ให้ชวนชม

เจ้าดั่งเป็น ตัวแทน แดนสยาม
ความสวยงาม ก็จำเพาะ ดูเหมาะสม
ส่งกลิ่นให้ หอมหวน จนทวนลม
ยินเสียงชม ชาติ-ถิ่นเกิด กำเนิดมา

แต่คิดไป ใจของเจ้า คงเศร้าสร้อย
คงเปลี่ยวหงอย ด้วยจากไกล ใจโหยหา
ต้องพลัดพราก จากพี่น้อง เพื่อนพ้องมา
อนิจจา พินิศเจ้า แล้วเศร้าตาม

กลับบ้านเรา ถิ่นเคยคุ้น ดอกคูณจ๋า
คืนกลับมา คนรักเจ้า เขาเฝ้าถาม
วันเวลา ค่อยเลยล่วง ห่วงนงค์ราม
เพื่อนพ้องถาม นั่งนอนนับ วันกลับมา

อยากให้เจ้า คืนสู่ถิ่น แผ่นดินเก่า
รู้ไหมเล่า คนเฝ้าคอย ระห้อยหา
พ่อของเจ้า ก็เริ่มแก่ แม่ชรา
"โปรดกลับมา" คำอยากบอก กับ "ดอกคูณ"

......................................

…..TOP GUN…

หมายเหตุ ประเทศมาเลเซียนั้น มีดอกไม้ประจำชาติเป็น ดอกพู่ระหง (Bunga Raya)
ในภาษาท้องถิ่นเรียกกันว่า บุหงารายอ หรือที่รู้จักกันทั่วไปในชื่อ ดอกชบาสีแดง ลักษณะกลีบดอกเป็นสีแดง
มีเกสรยื่นยาวออกมาเหนือดอก ซึ่งถูกจัดให้เป็นสัญลักษณ์ของประเทศมาเลเซีย