ต่อไป →

[ศรีเปรื่อง]

แดดจางจางกระทบพื้นพสุธา
เหล่าเมฆาเขยื้อนบังบดรังสี
สกัดร้อนสะกดแสงแห่งรวี
ทั่วธานีก็สลัวแม้ชั่วคราว

รอพิรุณจากโพยมชโลมหล้า
นั่งคอยท่ารอฝนเช่นคนง่าว
เป็นบุรุษฝันเฟื่องไร้เรื่องราว
จึงถูกหาวมาหยอกหลอกเล่นกัน

มิเพียงฟ้าเท่านั้นที่กลั่นแกล้ง
ยังถูกแน่งน้อยยวนจนป่วนปั่น
เทียวมาหยอดพจมานหวานทุกวัน
จนเรียมนั้นเผลอสมัครภักดิ์เนื้อนวล

แล้วเหหันหลบหลี้สรีร์ห่าง
ให้พี่ครางหงิงมิหยุดสุดกำสรวล
ดั่งใจฉีกเป็นสองร้องคร่ำครวญ
คงรัญจวนจวบชีวิตจะปลิดปลง

ศรีเปรื่อง
๒ เม.ย. ๒๕๕๖

[ศรีเปรื่อง]

สดชื่นระรื่นชนม์           เพราะวะฝนประโปรยลง
มารุตก็ร่วมวง              ระระเรื่อยมิขาดสาย

พอแจ้งวะนงลักษณ์       จิตภักดิ์สมัครชาย
เฉกแสงสุรีย์ฉาย           รุจิสู่ดนูทรวง

โง่เง่าและเต่าตุ่น           สติหุนสมองกลวง
เร่งเร้ากระทั่งดวง-          มนะเจ้าระร้าวราน

โปรดอย่าอุราหมอง        นุชะน้องยุพาพาล
มาพี่จะปลอบมาน          จุมะพิตกนิษฐ์ปราง     (อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑)

ศรีเปรื่อง
๒ เม.ย. ๒๕๕๖

ปล.

วะ แผลงจาก ว่า
มารุต = สายลม
รุจิื = แสง
ดนู = ข้าพเจ้า
มนะ (มะ-นะ) = ใจ
ยุพาพาล = หญิงสาวสวย
มาน = ใจ