ต่อไป →

[เริงอักษร]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..            (ข้างหลังภาพ อวสาน) **รักคงจบ ลบเลือน ไม่เหมือนคิด เกมชีวิต หม่นหมอง ต้องโศกศัลย์ หยิบปากกา เขียนคำ เพ้อรำพัน ลงหลังภาพ "คิมหันต์" ก่อนวันเจอ **พร้อมจดหมาย หนึ่งฉบับ วางทับไว้ วันพรุ่งนี้ จะให้ ไม่พลั้งเผลอ สารภาพ หมดไป ให้กับเธอ ใจละเมอ ซึมเศร้า เหงาอุรา **เพราะรักนี้ มอบจิต คิดถึงกัน แด่"คิมหันต์" คนดี ที่ห่วงหา แต่ชาตินี้ มีกรรม ขออำลา วาสนา พี่หมด อดเคียงครอง **เช้าวันลอย กระทง บรรจงแต่ง หยิบเอาแป้ง ถูทา หน้าไม่หมอง ใส่ชุดใหม่ สะอาดสรร พลันน่ามอง จะได้พบ กับน้อง จ้องรอคอย **ยืนอยู่ที่ ท่ารถ เฝ้าจดจ่อ ถึงจะท้อ ยิ่งนัก รักเหงาหงอย คิดไปเรื่อย เฉื่อยชา พาใจลอย คนเป็นร้อย แน่นอัด ยัดทะนาน **เสียงประทัด ปึงปัง ดังข้างข้าง เห็น"คิมหันต์" เยื้องย่าง ช่างสวยหวาน ยิ้มมองมา แต่ไกล ใจเบิกบาน กายซู่ซ่าน อ่อนแรง ตะแคงลง **เอื้อมมือตบ อกเสื้อ ไยเหงื่อไหล เกิดอะไร จึ่งซูบ วูบกายหลง มีสีแดง เปียกชื้น ยืนงวยงง ล้มฟุบตรง ฟุตบาท ขาดแรงทาน **ในมือยัง กำมั่น สั่นระริก รูปผมหยิก "คิมหันต์" ชวนฝันหวาน พร้อมจดหมาย อีกฉบับ จับอยู่นาน สายตาพร่า มัวม่าน พาลมืดมน **ลมหายใจ หยุดลง ตรงตายดับ เพราะโดนภัย ลี้ลับ ชวนสับสน ชุลมุน วุ่นวาย มากมายคน "วสันต์"หล่น พังพาบ นอนทาบกาย **"คิมหันต์"เห็น วิ่งรี่ กุลีกุจอ อย่าเพิ่งจาก เลยหนอ รอหมั้นหมาย น้ำตาริน ไหลทวง ร่วงเรียงราย นั่งฟูมฟาย ข้างศพ จบอย่างไร **หยิบจดหมาย มาอ่าน พาลสะอื้น แสนขมขื่น ดวงจิต ผิดไฉน คนที่รัก พลัดพราก จากกันไป สวรรค์ลง โทษไว้ มิไยดี **พลิกหลังรูป ขึ้นดู ก็รู้ว่า อักษรครา ที่เขียน ไม่เปลี่ยนสี ด้วยสามคำ คล้ำเลือด เผือดวจี บอก"รักนี้ กลางจิต นิจนิรันดร์" **เรื่องมาครบ จบลง คงดูเศร้า เชื่อไหมเล่า คนเขียน เพียรเสกสรร นั่งร้องไห้ คนเดียว เปลี่ยวจาบัลย์ ข้ามคืนวัน เชียวหนอ ขอโทษที. ........อวสาน........ เริงอักษร ๑๗ พศจิกายน ๒๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,11231.msg30923/topicseen.html#msg30923