..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..(เรื่อง ข้างหลังภาพ ๖)

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..
(เรื่อง ข้างหลังภาพ ๖)

**"วสันต์"กลับ ถึงบ้าน สะท้านทรวง
เพราะความห่วง แม่ตน บนคำถาม
ช่างโชคร้าย วาสนา ชะตาทราม
โลกงดงาม พลันดับ ยากรับทัน

**มานั่งรอ หน้าห้อง ของตึกหรู
ไอซียู เขียนไว้ ไม่นึกฝัน
แม่เจ็บหนัก รักษา มานานวัน
ดวงจิตนั้น วุ่นวาย มิคลายเลย

**คุณหมอเดิน มาบอก ตอกความช้ำ
ฟังทุกคำ ท่านอ้าง พลางเฉลย
หมดโอกาส รักษา มากกว่าเคย
แย่จริงเอย ขอโทษ โปรดทำใจ

**วิ่งตะกาย เข้าห้อง จ้องดูแม่
เห็นเพียงแค่ ดวงหน้า น้ำตาไหล
ลูกมาถึง แต่ว่า ช้าเกินไป
ร้องร่ำไห้ ข้างศพ กลบเสียงครวญ

**ขอทดแทน เกื้อหนุน พระคุณแม่
ด้วยรักแท้ ตอบกลับ รับคืนหวน
เข้าบวชพระ ส่งบุญ การุณย์ทวน
ทั้งหมดล้วน เลิศแท้ แก่มารดา

**ครบสามเดือน ที่บวช สวดพระธรรม
ปลงความช้ำ เบาบาง พลางโหยหา
คิดถึงเจ้า "คิมหันต์" ขวัญชีวา
ยามนิทรา ยิ่งเศร้า เหงาฤดี

**พี่มิเหลือ อะไร ไยถึงผิด
พรหมลิขิต หรือกรรม ซ้ำไม่หนี
กระหน่ำหนัก นักหนา ไร้ปรานี
ทั้งชาตินี้ หมดสุข ทุกข์ระทม

**ขออุทิศ ชีพชนม์ ทนลำบาก
อำลาจาก เมืองหลวง ปวงขื่นขม
อาศัยร้าง กลางป่า ท้าสายลม
ให้ผู้คน ชื่นชม อุดมการณ์

**เป็นคุณครู บ้านนอก ข้างคอกนา
ตราบจนฟ้า สิ้นลับ ดับสังขาร
เอาความรู้ จ่ายแจก แลกเป็นทาน
อยู่ที่ปลาย ด้ามขวาน สานสืบไป

**เพื่อมารอ น้องนั้น อย่างมั่นหมาย
สิ่งสุดท้าย ที่เหลือ จะเชื่อไหม
หากพานพบ สบตา เวลาใด
จะวอนขอ ดวงใจ ให้แต่งงาน

**ได้แต่รอ รอ..รอ รอ..มิสิ้น
บนผืนดิน แทรกซ้อน ร้อนสังหาร
มากเหล่าร้าย เกินร้อย คอยคืบคลาน
มารุกราน ชาติไทย ไม่เว้นวัน

**อยู่ที่ไหน เล่าหนอ พี่รออยู่
ทุกฤดู ผ่านพ้น ปนโศกศัลย์
หรือว่าพบ ชายใหม่ ใจลืมกัน
ได้แต่ฝัน จางจาง กลางดงปืน.

..........*-*..........

เริงอักษร
๑๓ พฤศจิกายน ๒๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,11231.msg30923/topicseen.html#msg30923