..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..(เรื่อง ข้างหลังภาพ ๔)

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..
(เรื่อง ข้างหลังภาพ ๔)

**"วสันต์"นั้น เรียนครู รู้คุณค่า
ปรารถนา ยิ่งใหญ่ ใจสุขสม
อยากให้คน ฉลาดคิด มิติดปม
ตกเป็นทาส คารม บ่มครอบครอง

**อย่าขายชาติ ศาสนา มหากษัตริย์
ภัยพิบัติ หลากล้วน ป่วนสมอง
ให้กลับตัว คืนมา พาสมปอง
เพื่อสนอง ใช้ชาติ มิคลาดแคลง

**มาเป็นครู ชายแดน แสนกันดาร
ห่างสถาน ถิ่นเกิด บรรเจิดแสง
ส่องสว่าง เด็กน้อย คอยเปลี่ยนแปลง
เฝ้าสอนแข่ง ลูกปืน แม้ตื่นกลัว

**ได้พบรัก สาวหนึ่ง ซึ้งทรวงมาก
แต่ต้องพราก กันไป แม้ใจหวง
อยากจะได้ เนื้อเย็น เป็นคู่ควง
โอ้แม่ดวง บุหงา มารตี

**ทุกคืนวัน ฝันไว้ ได้เคียงคู่
ร่วมกินอยู่ สุขใจ ไม่หมองศรี
ถึงจะรอ ท้อหม่น นะคนดี
แค่สี่ปี รอได้ ในเวลา

**เจ้าหายเกิน สี่ปี นี่สิแปลก
ใจแทบแหลก สิ้นสลาย ไม่มาหา
แม้จดหมาย สักฉบับ กลับลืมรา
รู้ไหมว่า ใครรอ หนอคนงาม

**ด้วยเป็นเขต ชายแดน แผ่นฟ้าฟาก
ช่างลำบาก สุดแคว้น แดนสยาม
ไร้คลื่นของ โทรศัพท์ รับติดตาม
รัฐบาล สั่งห้าม ยามมีภัย

**ขอสมัคร เป็นครู อยู่ตรงนี้
หวังจะรอ คนดี ที่หลงไหล
รับอาสา มาสอน ไม่ถอนใจ
โอ้.."คิมหันต์" อยู่ไหน ไยลืมเรา

**ไปติดใจ เมืองหลวง ควงชายหนุ่ม
หรือจึงทิ้ง พี่กลุ้ม ชุ่มความเหงา
อีกเมื่อไหร่ เล่าน้อง มองหาเงา
ได้แต่เศร้า โศกตรม ขมฤดี

**เพราะอะไร "คิมหันต์" นั้นไม่กลับ
ฝ่าย"วสันต์" นั่งนับ กับวันหนี
ผ่านไปเรื่อย นานเนิ่น เกินสี่ปี
ตอนหน้านี้ ขอเฉลย เผยเป็นกลอน.

..........*-*..........

เริงอักษร
๑๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,11231.msg30923/topicseen.html#msg30923