นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก ตอน เมขลาอวตาร ๘

   ..นิทานเรื่อง "แก้วสารพัดนึก"..
   (เมขลาอวตาร ตอนที่ ๘)
   (พ่อแม่รังแกฉัน)

**อันคนเรา ชั่วดี ย่อมมีบ้าง
แล้วแต่ใคร จะสร้าง วางคำสอน
อตฺตา..หิ อตฺตโน นาโถ...วอน
ควรพึ่งตน เสียก่อน พรอำนวย

**ภพที่เจ็ด เด็ดขาด วาสนา
เมขลา เป็นลูก เหมือนถูกหวย
พ่อและแม่ สูงศักดิ์ รักร่ำรวย
ล้วนสืบส่วย มรดก ยกต่อมา

**มีบ้านโต เงินทอง กองเป็นถาด
ทุกสิ่งล้วน สมมาตร ปรารถนา
แพ้อำนาจ มากเกิน ของเงินตรา
สุขอุรา เหลือล้น จนไม่เป็น

**ตั้งแต่คลอด รอดตาย หายใจแรก
ร่างโดนแบก บนผ้า พลิกหน้าเห็น
แพรดิ้นเงิน ดิ้นทอง มองเยือกเย็น
ทำนองเช่น จากฟ้า มาเกิดกาย

**คาบช้อนทอง ช้อนเงิน เพลินใจนัก
พ่อแม่รัก อุ้มชู มิรู้หาย
ประคบประหงม ชมชื่น รื่นสบาย
ทั้งเช้าสาย บ่ายค่ำ อย่างจำเจ

**ทำอะไร ไม่ว่า ข้าไม่ผิด
พ่อแม่คิด แก้ต่าง ห่างหันเห
นักเลงกร่าง วางท่า พาเกเร
คิดว่าเท่ มากมาย ในสายตา

**จะกินข้าว สักคำ น้ำสักแก้ว
เรียกอีแจ๋ว เสียงลั่น สนั่นผา
อยู่ที่ไหน กันนัก ชักโกรธา
ไล่เอาของ ขว้างปา เป็นอาจิณ

**พ่อแม่เลี้ยง ฟูมฟัก สำลักสุข
เปรียบเพชรซุก ห่วงใย ไข่ในหิน
ความทุกข์เอย มิสน จะยลยิน
เสวยสุข พร้อมสิ้น ทั้งกินนอน

**ย่างเติบใหญ่ ใจห่าม มิคร้ามขลาด
อวดฉลาด เด่นดัง ยังมิถอน
กำเงินขว้าง หัวไป ไม่อาวรณ์
พ่อแม่สอน นักหนา อย่ากลัวเกร็ง

**เหล็กทั้งแท่ง แข็งกล้า ยังอ้า..งอ
เอาเงินล่อ หักเปาะ อย่างเหมาะเหม็ง
แค่ใจคน แข็งเพี้ยง เพียงต้นเต็ง
จะมาเก่ง เกินข้า น่าหัวเราะ

**พ่อแม่ลืม สอนไว้ ในคุณค่า
ต้องค้นหา เพิ่มเติม เสริมสะเดาะ
ทุกวันคืน ชื่นใช้ ไร้พอกเพาะ
เริ่มจะเลาะ ร่อยหรอ ไม่พอทาน

**หมดหรือยัง ล่ะนี่ มีเหลือน้อย
ยามหยิบจับ ใช้สอย คอยนับหาร
อีกทั้งบ่าว อีกหนอ บริวาร
มิได้การ จริงแท้ แย่แล้วเรา

**จะคิดทำ งานการ พาลปวดหัว
วุฒิบัตร ของตัว มั่วซื้อเขา
จบดอกเตอร์ ปริญญา ค่าเพียงเงา
สมองเล่า กลวงโบ๋ โง่ดั่งควาย

**หวังคิดคด โกงกิน แผ่นดินชาติ
กล้าบังอาจ ฉ้อฉล เร่งขวนขวาย
สัญญาลับ จับมือ ดื้อด้านกาย
ผลสุดท้าย โดนหลอก ชอกช้ำใจ

**หมดหนทาง เสียแล้ว แววสิ้นท่า
จึงเป็นบ้า ลืมตน ทนไม่ไหว
ทุกวันคืน ร้องร่ำ ระกำใน
ซึ้งหทัย "พ่อแม่ รังแกฉัน"

**เป็นขอทาน งันงก ถลกผ้า
ดูช่างขาย ขี้หน้า พาขบขัน
มีแต่คน ถ่มใส่ น้ำลายพลัน
จวบจนวัน สิ้นสลาย ตายพ้นกรรม

**อุทาหรณ์ พ่อแม่ ที่แค่ให้
ช่วยปลูกใจ หน่อยนะ อย่าเคืองขำ
รักลูกน้อย คอยสอน วอนจดจำ
มิถลำ ฝึกฝน ช่วยตนเอง

**ชาติที่แปด แฝดฝา หน้าฝรั่ง
คนเขียนนั่ง คิดอยู่ ดูโหวงเหวง
ถ้าอยากรู้ กลอนร้อย ลอยโตงเตง
จับกางเกง ให้เหมาะ หัวเราะไป.

..........*-*..........

เริงอักษร
๑๑ กันยายน ๒๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,10835.0.html