นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก ตอน เมขลาอวตาร ๗

   ..นิทานเรื่อง "แก้วสารพัดนึก"..
   (เมขลาอวตาร ตอนที่ ๗)
   (ก่องข้าวน้อยฆ่าแม่)

**ชาติที่หก เมขลา มากำเนิด
เมืองฟ้าเปิด ถิ่นแคว้น แดนสยาม
ยโสธร ขจรรู้ เฟื่องฟูงาม
ปลายเขตคาม แห่งหนึ่ง กึ่งดินดอน

**เกิดเป็นชาย นายทอง ทำนองชื่อ
นิสัยดื้อ ดึงดัน เกินบั่นถอน
โมโหร้าย หายเร็ว สะเอวงอน
ไม่ฟังก่อน ผลุนผลัน ทุกวันไป

**อยู่กับแม่ แก่ชรา กำพร้าพ่อ
ตะวันทอ อรุณรุ่ง มุ่งคราดไถ
มีอาชีพ ทำนา มานานวัย
จนเติบใหญ่ เป็นหนุ่ม แม่อุ้มชู

**เคยทำนา ช่วยแม่ จน..แก..ล้า
เพราะสังขาร โรยรา น่าอดสู
จึงฉายเดี่ยว เดียวดาย ในตองอู
กลายเป็นผู้ แทนคุณ บุญมารดา

**เช้าวันนี้ เช่นกัน กับวันก่อน
เขาตื่นนอน แต่เช้า เยาว์อุษา
เพียงไก่ขัน ถลันกาย หมายทุ่งนา
สองมือคว้า คราดไถ ใจจำนง

**จูงควายทุย ตัวเก่ง นักเลงเก่า
ปีนข้ามเขา หกเนิน มิเกินหลง
ก็ถึงทุ่ง ถิ่นถาง วางคราดลง
ผูกควายสง กลางนา กินหญ้าพลาง

**ตัวเองหยิบ ข้าวต่อ แม่ห่อให้
เก็บเอาไว้ กินเช้า คราวรุ่งสาง
จะได้มี แรงไถ ในแถวราง
ก่อเป็นทาง ปลูกข้าว เอาไว้กิน

**มีเนื้อเค็ม เต็มหน้า ฝากระติบ
บรรจงหยิบ แยกปน ไว้บนหิน
จกข้าวเหนียว อุ่นร้อน ซ่อนไอริน
เสพย์จนสิ้น ถึงก้น พ้นโหยหิว

**แม่บอกว่า ก่อนเที่ยง มิเบี่ยงเกิน
จะดุ่มเดิน กายคล้อง ก่องข้าวหิ้ว
ข้ามสันดอน โขดเขิน เหินแนวทิว
มาทันคิว แน่นอน ตอนกลางวัน

**หลังเสร็จสรรพ ข้าวเช้า เอาไหล่แบก
หยิบโคนแอก ใส่ควาย หมายวาดฝัน
จูงลงนา ทันใด กลัวไม่ทัน
จิตมุ่งมั่น ไถคราด ด้วยมาดชาย

**ตรงไหนดอน ถอนไถ ไม่ปักแน่น
หากเจอแก่น ตอสวน รวนถอนสาย
เขยกโขยก ร่างย่อง ท่องกราดกราย
โยกหัวควาย มือขยับ จับให้ตรง

**ขย่มตัว รัวพื้น ชื่นหนักหนา
บดหญ้าขน หญ้าคา พาเป็นผง
ตรงไหนชื้น เร่งซอย ทะยอยปลง
ปักไถลง ให้หนัก ทะลักดิน

**แซะทุกร่อง ปล่องราง อล่างตา
สองมือคร่า คันไถ ใจดั่งหิน
กระแทกย้ำ ซ้ำท่า พาเหงื่อริน
คราดจนสิ้น น้ำแทรก แตกกระเซ็น

**ละเลงร่าย ร่องลึก ไม่นึกหน่าย
ดึงหัวควาย เลี้ยวกลับ กระชับเข็น
จากไถแปร ไถกลบ จบลำเค็ญ
นาที่เห็น สวยพร่าง กระจ่างเงา

**มองอาทิตย์ ตรงหัว เหนื่อยตัวสั่น
พอเท่านี้ แล้วกัน ตะวันเผา
ขอนอนพัก สักหน่อย ค่อยทุเลา
นั่งบรรเทา ความร้อน ตอนเที่ยงวัน

**ชะเง้อมอง จ้องหา มาหรือยัง
โอ้..แม่จ๋า หิวจัง เหลียวหลังหัน
ทั้งซ้ายขวา ไร้เงา เฝ้างงงัน
ในท้องลั่น โครกคราก เพราะอยากกิน

**พาหงุดหงิด วุ่นวาย หายใจขัด
แม่ไม่จัด ข้าวมา พาโกรธหิน
กระทืบส่ง ลงส้น โดนพื้นดิน
เกิดเป็นแผล แหว่งวิ่น ดิ้นครวญคราง

**ข้างฝ่ายแม่ แก่ชรา มาเป็นไข้
เผลอหลับไป เนิ่นนาน พาลหม่นหมาง
ตกใจตื่น งุนงง หลงลืมพลาง
พอหายสร่าง รีบรุด ไม่หยุดมือ

**ห่วงลูกชาย เหลือดี ที่นัดไว้
จะเอาข้าว ไปให้ ใจยึดถือ
เสียงผ้าถุง พึ่บพั่บ สลับกระพือ
สองแขนยื้อ ก่องข้าว สาวเท้าเดิน

**กระหืดหอบ ลอบฮื้ด ฝืดเสลด
ไม่กลัวเหตุ หน้ามืด ยืดกายเหิน
นาของเรา มิใกล้ ไกลเหลือเกิน
เร่งงกเงิ่น เท้าแตก แหลกคาตีน

**พลันมาถึง บ่ายคล้อย พร้อมรอยช้ำ
แม่ไม่บ่น สักคำ ทำหน้าฝืน
ขอโทษนะ ลูกรัก หอบฮั่กยืน
พร้อมกับยื่น ข้าวห่อ พ่อลูกชาย

**ลูกมิฟัง ยั้งใจ อย่างไรอยู่
เพราะไม่รู้ แม่ป่วย แทบม้วยหมาย
ด้วยความหิว กริ้วโกรธ โทษมากมาย
คว้าเอาปลาย คันไถ ฟาดใส่พลัน

**กระติบข้าว ก็เล็ก เหมือนเด็กกิน
ควักเท่าไหร่ ฤๅสิ้น หมิ่นหุนหัน
แม่อัดข้าว มาแน่น ไยแค้นกัน
พออิ่มนั้น แค่กึ่ง อีกครึ่งมี

**หันหน้ามอง กายแม่ นอนแน่นิ่ง
มิไหวติง แม้ร่าง ห่างตัวหนี
โอ้..แม่จ๊ะ แม่จ๋า ลุกมาซี
ข้าวในนี้ เหลือมาก เอ่ยปากชวน

**น่าเสียดาย แท้แท้ เพราะแค่หิว
เป็นรอยริ้ว แห่งบาป ทราบความหวน
ฟังเหตุผล สักหน่อย ค่อยทบทวน
อย่าเพิ่งด่วน ตัดสิน สิ้นครรลอง

**ลูกชายแสน โศกเศร้า เรามันบ้า
ไยถึงฆ่า แม่ได้ ให้หม่นหมอง
จึงขุดดิน สร้างธาตุ ประกาศจอง
ชื่อว่า"ก่อง ข้าวน้อย" รอยธุลี

**ขอจบเรื่อง ตรงนี้ ที่อยากเล่า
เมขลา น้องเจ้า เศร้าจงหนี
ในชาติหน้า เป็นได้ อะไรดี
ตามอ่านซี่ จะรู้ ดูตามกลอน.

..........*-*..........

เริงอักษร
๑๐ กันยายน ๒๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,10835.0.html