นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก ตอน เมขลาอวตาร ๕

   ..นิทานเรื่อง "แก้วสารพัดนึก"
   (เมขลาอวตาร ตอนที่ ๕)
   (กบเลือกนาย)
**ปางต่อมา เริ่มต้น ปนสงสัย
เมขลา ทรามวัย วิไลศรี
เกิดเป็นกบ ภพหนึ่ง พึ่งวารี
ชาติที่สี่ หนอเจ้า เศร้าอุรา

**ยามฝนพรำ เจิ่งนอง ทั่วท้องทุ่ง
วิ่งกันยุ่ง พลุกพล่าน พาลร้องหา
คู่ของตน อยู่ไหน ไยไม่มา
หลบหนีหน้า หรือแอบ แนบใหม่ควง

**ตะโกนเสียง โอ๊บโอ๊บ ไม่จบสิ้น
กระโดดดิ้น แด่วแด่ว แววหึงหวง
พ่อรูปหล่อ กายล่ำ ขอย้ำทวง
คิดเป็นห่วง บ้างไหม ใครเขารอ

**ชะโงกหน้า ตาถลน ก่นเสียงกู่
ยู่ฮู้ฮู ให้ควั่ก รักมากหนอ
ไหงเงียบฉี่ เคยเคล้า พะเน้าพะนอ
ปล่อยให้ท้อ คอยพี่ นี่กระไร

**ลืมหรือยัง ครั้งก่อน ตอนฝนตก
น้องงันงก หนาวสั่น กว่าวันไหน
พี่พร่ำพรอด ยอดรัก ฝากฤทัย
น้องทรามวัย ซึมซับ กับน้ำตา

**ความผูกพัน นั้นเริ่ม เพิ่มขึ้นเรื่อย
ไม่เคยเหนื่อย รักเลย ที่เคยหา
เพราะเจอแล้ว คนดี คือพี่ยา
เหมือนดั่งฟ้า ประทาน หวานอารมณ์

**ทุกวันคืน ชื่นฉ่ำ น้ำฝนพร่าง
จันทร์กระจ่าง คราใด ให้สุขสม
พี่ให้น้อง ขึ้นขี่ ชวนชี้ชม
ลุยโคลนตม ชื้นแฉะ ไม่แกะกาย

**ดิ้นขลุกขลัก ทุลักทุเล ท่าเท่ห์มาก
หัวเราะก๊าก ทุกที มิลืมหาย
มุดซอกซอน ย้อนซุก สุขสบาย
แหวกหัวส่าย หญ้าพง ทั่วดงดอน

**เถลือกถลน อย่างไร ไม่ถลอก
ทั่วร่างกาย หน่อหนอก พอกสลอน
ปล่อยน้ำเมือก เกลือกกลั้ว กลิ้งตัวนอน
เฝ้าตะลอน แถกไถ ไพรพนา

**เก็บดอกไม้ แซมหู จนดูแน่น
ต้องใช้ปาก คาบแทน แสนโหยหา
สุขเราสอง เสพสรรค์ สวรรค์พา
จนท้องฟ้า หมดฝน เทล้นใจ

**แล้วมาลืม กันลง หรือปลงแล้ว
ทิ้งน้องแก้ว เหว่ว้า กล้าไฉน
โกนหัวบวช ชวดชม ขมหทัย
อยู่วัดไหน กันเล่า เศร้าเหลือดี

**ได้ยินเสียง จุ๊กกรู้ หูข้างซ้าย
พอเหลียวกาย ถูกหอม อ้อมหัวหนี
อ้อ..พ่อหนุ่ม รูปหล่อ ยืนรอรี
ไปไหนมา หรือนี่ พ่อขี้งอน

**พี่ไปคาบ ข้าวปลา เอามาฝาก
เพราะรักมาก จากใจ ใช่หลอกหลอน
มีน้องนาง หนึ่งแน่ แค่บังอร
โฉมสมร ของพี่ อย่าบีฑา

**ภิรมย์สุข คลุกเคล้า กบสาวหนุ่ม
ทุกวันชุ่ม ฉ่ำรัก เป็นนักหนา
ครอบครองคู่ สุขสันต์ วันเวลา
ออกลูกหลาน คลานมา หน้าเหมือนกัน

**อาศัยอยู่ บึงใหญ่ ในป่ากว้าง
น้ำเย็นใส แลสล้าง กลางเขตขัณฑ์
ทั้งญาติมิตร ชิดเชื้อ เกื้อเผ่าพันธุ์
คืนและวัน เลื่อนผ่าน สำราญดี

**มีศัตรู ตัวร้าย ในอากาศ
ฝูงนกกา ร่อนกวาด วาดวิถี
มาเฉี่ยวโฉบ ลูกน้อย ด้อยท่าที
มิอาจหนี หลบเร้น เป็นอาหาร

**ซ้ำวันนี้ แย่แน่ มีแม่ปลา
ไม่รู้มา จากไหน ไกลสถาน
มุดแผ่นดิน ดิ้นโผล่ โชว์เหงือกบาน
กินลูกหลาน เกือบหมด สลดใจ

**จึงรวมพล พรั่งพร้อม ล้อมวงแห่
ทั้งฆ้องแตร ตีกลอง มองฟ้าใส
เทวดา ช่วยหน่อย คอยห่วงใย
ช่วยส่งใคร ปกป้อง หากมองมา

**เทวดา ได้ยิน ตอนบินตรวจ
เขตสำรวจ ปกปักษ์ อารักขา
เห็นฝูงกบ เดือดร้อน วอนพึ่งพา
จึงรีบคว้า ขอนใหญ่ ขว้างใส่น้ำ

**บอก..นี่แนะ กบน้อย จงคอยหลบ
ยามปลาไล่ ตะปบ ก่อนถลำ
กระโดดขึ้น ขอนใหญ่ มิใช่ดำ
จนปลาเลย ว่ายล้ำ คลำห่างกาย

**ค่อยลงน้ำ ตามเดิม เพิ่มขอนให้
จำเอาไว้ นะเจ้า เศร้าจงหาย
ใช้หลีกหลบ นกกา ค่ามากมาย
จะไม่ตาย แน่นอน ลาก่อนเอย

**กบได้ฟัง ดังนั้น พลันบอกต่อ
พวกเด็กเล็ก นั้นหนอ ขอเฉลย
ระลึกมั่น เถิดหนา อย่าพลาดเลย
เฝ้าสั่งสอน คำเผย เอ่ยฝากกัน

**จวบกระทั่ง วันหนึ่ง ซึ่งเหน็ดเหนื่อย
ต้องโดดหนี อยู่เรื่อย เมื่อยหมันต์
เทวดา อยู่ไหน ให้ช่วยพลัน
ร้องกระชั้น เซ็งแซ่ แย่เหลือเกิน

**แลเห็นกบ ทั้งผอง ปกครองยาก
เพราะว่าอยาก สุขสบาย ไม่ขัดเขิน
เอาแต่ขอ รอจ้อง มองเพลิดเพลิน
ให้ไม้ขอน กลับเมิน เชิญรับไป

**ส่งแม่นก กระสา ลงมาช่วย
จิกฝูงปลา มอดม้วย ด้วยเงื่อนไข
มิช้านาน ก็หมด จากโทษภัย
แหล่งน้ำใส สิ้นปลา มารบกวน

**ฝูงนกบิน บนฟ้า ไม่กล้าแหยม
นกกระสา ตัวแจ่ม ยิ้มแก้มสวน
หนีหากิน ไกลลับ มิกลับทวน
ฝูงกบล้วน ดีใจ ไร้กังวล

**เพียงสุขได้ มินาน พาลไม่ปลื้ม
เพราะว่าลืม นึกไป ใจสับสน
นกกระสา กินเนื้อ เพื่อร่างตน
ให้หลุดพ้น ความหิว ทั่วริ้วกาย

**ขาดทั้งปลา ทั้งนก ย่อมตกหนัก
เหล่าฝูงกบ ก็ชัก ตระหนักหมาย
นกกระสา จับกิน ชีวินวาย
สิ้นสลาย สูญพันธุ์ พาบรรลัย

**นี่แหละหนอ ขอกัน ฝันจะสุข
กลับรับทุกข์ ตามมา พาตักษัย
อ่านแล้วช่วย พินิจ คิดออกไป
ว่าแค่ไหน จึงพอ ต่อชีวา

**เหมือนเลือกนัก ปกครอง มองให้ซึ้ง
มีหรือหนึ่ง คนดี ที่ใฝ่หา
ดั่งขอนไม้ ไร้แรง แห่งศรัทธา
หรือว่านก กระสา มาโกงกิน.

..........*-*..........

เริงอักษร
๗ กันยายน ๒๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,10835.0.html