นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก ตอน เมขลาอวตาร ๒

..นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก..
(เมขลาอวตาร ตอนที่๒)

**ปางที่หนึ่ง จึ่งเกิด กำเนิดกิจ
อุทาหรณ์ ชวนคิด ผิดตรงไหน
จิ้งหรีดน้อย เมขลา จะพาไป
ทราบเหตุผล ทันใด ในเรื่องราว

**เจ้าลาหนุ่ม กินหญ้า เป็นอาหาร
ยามว่างงาน ภารกิจ บิดตัวหาว
เดินแทะเล็ม หญ้าอ่อน สลอนพราว
ทั้งต้นขาว ต้นแดง แห่งทุ่งทอง

**ใช้ลิ้นเลีย รากขน จนถอนโคน
บ้างต้นโล้น สิ้นใบ ไร้เจ้าของ
บางต้นรก ดกดื่น ยามยืนมอง
มิหลงลอง ลิ้มรุก ทุกสายพันธุ์

**งับด้วยปาก ลากทึ้ง ไม่ถึงขาด
เอาลิ้นกวาด จนพับ ขยับหัน
น้ำลายสอ หล่อเลี้ยง เพียงยอดคัน
โก่งคอร้อง สุขสันต์ ช่างมันดี

**มาเจอต้น แก่หง่อม งอมไปหน่อย
ต้องค่อยค่อย เขี่ยดัน เดี๋ยวหันหนี
ขบฟันเน้น เล่นท่า มิช้าที
บดขยี้ เคี้ยวเอื้อง ต่อเนื่องกัน

**ได้ชิมรส หมดแล้ว แถวท้องทุ่ง
คิดหมายมุ่ง ป่าใหญ่ เหนือไพรสัณฑ์
เพื่อนเคยบอก หลายที มีร้อยพันธุ์
หญ้าสวรรค์ เหลืองทอง มองสุดตา

**จึงเดินร้อง ฮี้ห่อ ขอหม่ำหน่อย
แม่หญ้าดอย ต่างแดน แสนฝันหา
อยากขอลิ้ม ชิมลอง น้องกานดา
ให้รู้ว่า หวานเด็ด เท็จหรือจริง

**ปีนข้ามเนิน สองลูก จมูกสั่น
หญ้าสีทอง อยู่นั่น พลันร้องหงิง
กระโดดลง กลางกอ ย่อท่าลิง
เอากายกลิ้ง เกลือกกลั้ว ไม่กลัวตาย

**นอนพลิกหน้า พลิกหลัง หลายตลบ
ยามมาพบ ของแปลก แตกกระหาย
เคี้ยวจนคอ แทบหัก ไม่ยักอาย
นอนน้ำลาย ไหลหยด จนหมดแรง

**สะดุ้งตื่น กลางดึก รู้สึกได้
เสียงอะไร กันหนอ ล้อลมแฝง
ดังกริ๊ดกริ๊ด กรีดกริ่ง พริ้งแสดง
สำเนียงแห่ง หนใด ใครกระทำ

**เหลือบตาเห็น จิ้งหรีด ที่กรีดเหวี่ยง
ป้องหูฟัง มองเมียง เสียงคมขำ
อยากร้องได้ อย่างเจ้า เฝ้าจดจำ
ถึงน้ำคำ ไพเราะ เสนาะใจ

**ตัวเราร้อง ฮี้ห่อ เป็นล่อลา
ฟังแล้วก็ อิจฉา พาหลงไหล
เจ้าจิ้งหรีด ตัวน้อย กลอยหทัย
บอกได้ไหม เคล็ดลับ กับเสียงนาง

**เมขลา นั้นหรือ คือจิ้งหรีด
จึงปราณีต บอกชัด มิขัดขวาง
ที่เสียงดี เพราะกิน หยาดน้ำค้าง
บนใบหญ้า แพรวพร่าง ยามสางเยือน

**ลาได้ฟัง ดังนั้น จิตมั่นหมาย
ทุกตอนสาย หวังที่ มีเสียงเหมือน
และเล็มน้ำ จากฟ้า มาเกือบเดือน
จนซูบผอม ลอยเลื่อน เหมือนใกล้ตาย

**ก็ยังร้อง ฮี้ห่อ อยู่หนอนี่
ไม่เห็นมี เสียงสังข์ พลังฉาย
จิ้งหรีดหลอก หรือเปล่า เฝ้างมงาย
ทั้งร่างกาย ร่วงโรย ระโหยแรง

**แท้ที่จริง จิ้งหรีด มิได้หลอก
คำที่บอก แน่ไซร้ ไร้เคลือบแฝง
ด้วยเพราะลา โง่งง ถึงลงแดง
ไม่แจกแจง ถูกผิด คิดถึงตน

**อุทาหรณ์ กลอนนี้ ช่วยชี้สอน
ขาดสติ ทุกตอน อ่อนฝึกฝน
ภัยย่อมมา ถึงตัว มัวมืดมน
ต้องอับจน สิ้นท่า ด้วยบ้าบอ

**เหมือนดั่งลา ในเรื่อง คิดเปรื่องปราด
หมดเฉลียว ลืมฉลาด เลยพลาดหนอ
ควรไตร่ตรอง ก่อนทำ ย้ำเพียงพอ
ฝากเป็นข้อ เตือนใจ ให้ทุกคน

**เมขลา อวตาร ผ่านชาติแรก
เนื้อหาแทรก เร่งกระชับ อย่าสับสน
ชาติที่สอง อย่างไร จะได้ยล
ประกาศผล แล้วสนุก ทุกคำกลอน.

..........*-*..........

เริงอักษร
๓ กันยายน ๒๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,10835.0.html