นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก จบตอน อภินิหารลูกแก้ว

..นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก..
(จบตอน อภินิหารลูกแก้ว)

**เมื่อสุดแค้น แสนรัก เกินหักได้
เมขลา ทรามวัย ใจเหี้ยมหาญ
จึงสาปส่ง มานพ อย่าพบพาน
ตราบจนชั่ว อวสาน กาลเวลา

**ยามฝนตก เมื่อใด จะใช้แก้ว
ล่อแสงแวว วิบวับ จับขอบฟ้า
ตะโกนก้อง ขุ่นแคัน แน่นอุรา
พสุธา จงรู้ ดูความเลว

**เกิดเป็นชาย ไยคิด จิตลามก
ใจมุ่นหมก กามา พาตกเหว
ไฟราคะ ร้อนรุ่ม สุมเพลิงเปลว
ทิ้งรักเหลว แหลกยับ สับปลับจริง

**ไม่รู้หรอก บอกไป ไยมิจำ
สร้างรอยช้ำ ปลิ้นปลอก นอกใจหญิง
ช่างกะล่อน หลอนหลอก เป็นวอกลิง
มิเคยนิ่ง สักที หากมีทาง

**แม้ลูกเขา เมียใคร ก็ไม่สน
เฝ้าแวะเวียน วกวน จนงอกหาง
เพียงแค่สม อารมณ์ จมรักจาง
พลันเหินห่าง ทันใด ไร้อาวรณ์

**เตือนสาวน้อย สาวใหญ่ ในโลกนี้
ฟังวาที เถิดหนา อุทาหรณ์
ผู้ชายเหมือน ไม้เลื้อย เหนื่อยอุทร
ใกล้ที่ไหน แตกหงอน ทุกตอนไป

**อยากจะฆ่า ผู้ชาย ทั้งหลายนั่น
ที่คอยสร้าง สัมพันธ์ อันหลงไหล
มิเคยมี รักจริง ทิ้งเรื่อยไป
หรืออย่างไร กันหนอ ขอถามที

**ตั้งแต่นั้น วันไหน ในสายฝน
พระพิรุณ หลั่งท้น ปนเมฆสี
ก้อนดำคล้ำ ฉ่ำชื้น ธรณี
เมขลา จรลี ทุกที่ไป

**ยื่นดวงแก้ว กวัดกวาด วาดเป็นแสง
สว่างแรง แค้นคั่ง สุดหลั่งไหล
กะพริบพร่าง กลางฟ้า สุราลัย
ประกาศไกล ลั่นเสียง เพี้ยงคำราม

**มากับลม ฤทธิ์เดช เพชรหึง
พัดตังตึง ครึกโครม โหมตัวหาม
บอกความนัย ให้รู้ อยู่ทุกยาม
จากคนงาม เมขลา ว่าเสียใจ

**จึงขอจบ ครบถ้อย มิน้อยมาก
ความแค้นจาก เมขลา น่าหวั่นไหว
เพราะรักจริง สุดแค้น แน่นหทัย
ที่ทำไป ด้วยโกรธ อย่าโทษเลย

**จะเริ่มนำ ข้ามตอน ด้วยกลอนต่อ
เป็นอย่างไร นั้นหนอ ขอเฉลย
"รามสูร ขว้างขวาน" อ่านเสบย
เรื่องที่เผย สนุกแน่ เพียงแค่รอ.

..........*-*..........

เริงอักษร
๒๓ สิงหาคม ๒๕๖๐