นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก ตอน อภินิหารลูกแก้ว ๔

..นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก..
(อภินิหารลูกแก้ว ตอนที่ ๔)
(กาพย์ยานี ๑๑)

**เจ็บแสบ แปลบในอก
สั่นงันงก เกินจะถอน
มานพ นั้นตัดรอน
ไปแอบชื่น ดรุณี

**ทรวดทรง อนงค์นั้น
วิลาวัณย์ บรรเจิดศรี
หน้าตา ก็ดูดี
เห็นแล้วช้ำ ฤทัยครวญ

**หัวอก เมขลา
เจ็บนักหนา พากำสรวล
ใจชาย ช่างเรรวน
เหมือนดั่งมด ชอบกลิ่นคาว

**โธ่..เอ๋ย ไยพี่เจ้า
ไปคลึงเคล้า อีกหนึ่งสาว
ทิ้งน้อง ร้องไห้ยาว
ลืมรักเรา หรืออย่างไร

**น้องนี้ มอบพี่หมด
มิเก็บทด ไปเผื่อใคร
สุดห้วง ของดวงใจ
ให้พี่นั้น เพียงคนเดียว

**ยิ่งคิด ก็ยิ่งโกรธ
ร้อนพิโรธ จนขุ่นเขียว
เกลียดนัก รักเปลี่ยนเกลียว
ต่อแต่นี้ มิมีใคร

**ตั้งจิต อธิษฐาน
ขอบนบาน ลูกแก้วใส
พรหนอ จงตามไป
อาละวาด มิเว้นวัน

**สาปส่ง เป็นคำสวด
ให้เร็วรวด สัมฤทธิ์สรรค์
นรกจง มาช่วยพลัน
ตามคำสาป สมฤดี

**ขอสาป ให้หญิงนั้น
ตกโลกันตร์ สุดวิถี
ต้นงิ้ว อเวจี
สักพันชาติ หมื่นกัปกัลป์

**เป็นเปรต เทวษไห้
ทุกวันไซร้ ต้องโศกศัลย์
ครวญคร่ำ แสนจาบัลย์
อย่าได้พบ สุขอีกเลย

**ขอพร จากลูกแก้ว
หากยินแล้ว โปรดเฉลย
เมขลา ช้ำนักเอย
มิอาจรอ เวลานาน

**มานพ พ่อตัวดี
ปากนั้นมี แค่ขับขาน
หลอกหลง ซึ่งนงคราญ
เสียหมดสิ้น ทั้งอินทรีย์

**มาสร้าง ราคีคาว
ทำให้สาว หมดราศี
รักหนึ่ง ที่เพิ่งมี
ก็แตกยับ ด้วยลมลวง

**แก้วเอ๋ย ช่วยลูกด้วย
แทบมอดม้วย เพราะหึงหวง
สาปแล้ว ชายทั้งปวง
ในโลกนี้ นิจนิรันดร์

**ขอพร อีกครั้งหนึ่ง
ให้ชายซึ่ง เคยสุขสันต์
รื่นเรียง เคียงร่างกัน
มานพหนุ่ม จงรับไป

**เกิดเป็น เช่นควายโง่
มิพุทโธ แม้ตอนไหน
ไถนา อยู่ร่ำไป
สักหมื่นชาติ ใช่จบลง

**วันวัน กินแค่หญ้า
เป็นใบ้บ้า อ้าปากหลง
ค่ำเช้า ใช้งานส่ง
โดนลงแซ่ ตอนคืบคลาน

**ปลูกข้าว ให้คนกิน
มิยลยิน เป็นอาหาร
เคี้ยวเอื้อง จนคางยาน
อย่าได้เจอ หญ้าอ่อนเลย

**เท่านั้น คงไม่พอ
ขอสาปต่อ พ่อหนุ่มเอ๋ย
แสนรัก ชื่นชวนเชย
ก็แสนเกลียด ทวีคูณ

**สาปเป็น อะไรนั้น
หรือจะบั่น ให้เหลือศูนย์
ตัดทิ้ง สิ่งเกื้อกูล
หลอกหญิงช้ำ จึงหนำใจ

**ตอนหน้า ต้องบ้าแน่
หมดทางแก้ แลไฉน
ติดตาม ตอนต่อไป
จะมาเล่า เรื่องนิทาน.

..........*-*..........

เริงอักษร
๒๒ สิงหาคม ๒๕๖๐