ต่อไป →

[เริงอักษร]

..โคแก่ต้องกินหญ้าอ่อน นั้นถูกแล้ว.. **เป็นโคแก่ ร่างงาม ตามสังขาร เกิดมานาน กว่าเขา เศร้าจริงหนอ ฟันนั้นแทบ หมดปาก ลำบากคอ บางซี่หรอ หลุดร่วง กลวงเป็นรู **ตอนเป็นหนุ่ม แข็งแรง แกร่งทั่วร่าง เคี้ยวทุกอย่าง มันแท้ แม้แมวหมู ถึงศึกเหนือ เสือใต้ ใจพองฟู ใครก็รู้ ฟาดดะ ไม่ละเลย **แต่เดี๋ยวนี้ พลังถอย ด้อยมัดกล้าม ถูกเหยียดหยาม น้ำคำ ช้ำละเหวย โดนเด็กท้า บ้าจริง ยิ่งกว่าเคย วอนนักเอย สาวน้อย ทำลอยนวล **ตามโบราณ ท่านว่า เจอหญ้าแก่ เพียงเราแค่ บดเอื้อง เยื้องกรามหวน คอยขยับ แล้วขยอก ออกแรงกวน อย่าเพิ่งด่วน ใจร้อน ก่อนจะกลืน **แต่ก็มี ทีเผลอ เจอหญ้าอ่อน ขาวออนซอน ต้นนิ่ม ชิมมิฝืน เฝ้าขย้ำ คลำขยี้ ที่ยอดยืน ไม่คายคืน เสียท่า ทุกค่าควร **มาได้รู้ วันนี้ ที่หลงผิด มัวแต่คิด เคี้ยวเอื้อง เปลืองแรงสวน ใยมิเลือก หญ้าอ่อน นอนทบทวน ยั่วเย้ายวน ดีแท้ นะแม่เอย. ..........*-*.......... เริงอักษร ๒ มิถุนายน ๒๕๖๐

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

..อันโคแก่ แย่ยัน เดินงันงก
ตูดกระดก ขาเป๋ เท่ห์พ่อเอ๋ย
และเล็มคร่า หญ้าอ่อน นอนเสบย
มันดั่งเนย หวานลิ้น กินสบาย

..คิดย่ามใจ ใส่ปาก จนครากท้อง
นอนพุงป่อง ยียวน ชวนสหาย
มาเถอะมา หญ้าอ่อน ผ่อนใจกาย
ตวัดซ้าย ตวัดขวา อย่ารีรอ

..กินจนเพลิน เกินกลั้น มิบันยัง
อัดแน่นปั๋ง พุงปลิ้น ลิ้นจุกห่อ
กระดิกหาง กางปัด ขัดในคอ
นอนหัวร่อ ตะกราม  ย่ามเกินไป

..พอหมดแรง แสร้งหลับ ขยับหลบ
รอจนพลบ ลุกไม่ขึ้น ยืนไม่ไหว
ได้แต่มอง จ้องดู หญ้าลู่ใบ
ยามลมไกว อ่อนพลิ้ว ละลิ่วมอง

..ฝากไว้ก่อน ย้อนมา ถ้าโหยหิว
ดูยอดปลิว โลมเลีย เสียดายของ
นอนร่อแร่  แค่ชม สมดั่งปอง
โคแก่ต้อง ตัดใจ  ไม่งั้น...ตาย

ก๊ากกกก