# สงสารจัง

นกกะปูดอูดครวญเมื่อจวนค่ำ
กระชั้นย้ำหลายคราก่อนฟ้าสลัว
เหล่าเพื่อนนกถกเถียงสำเนียงรัว
ดุจเมียผัวขานรับบินกลับรัง

หมดเวลาหาเหยื่อไปเผื่อป้อน
จะคืนคอนรังหรูลูกอยู่หลัง
บ้างจับจองต้นไม้พุ่มใบบัง
แว่วเสียงสั่งจิ๊บจิ๊บถี่ยิบเลย

หรือบางคู่นัดกันต่อวันพรุ่ง
อรุณรุ่งเบิกฟ้าอย่านิ่งเฉย
ณ สุมทุมพุ่มเก่าของเราเคย
ชื่นชมเชยใกล้ชิดสนิทกัน

สิ้นเสียงนกตะเบ็งหยุดเซ็งแซ่
เสียงตุ๊กแกอ้วนพีเพิ่มสีสัน
ป่ากระถินหลังบ้านวิมานมัน
เป็นสวรรค์ของคนคอยยลยิน

ถึงเวลาเข้าไต้เข้าไฟแล้ว
หยุดเจื้อยแจ้วคุยโวต่างโผผิน
คงจะกลัวตุ๊กแกจึงแห่บิน
กลับคืนถิ่นคาคบเพื่อหลบนอน

เห็นตึกแถวข้างหน้าเคหาสถาน
หมู่คนงานกลับหันบรรจถรณ์
คิดถึงหมู่มวลนกวกคืนคอน
คนเขียนกลอนเฝ้าบ้านสงสารจัง....

ลิน อักขรา
๒๗ เมษายน ๒๕๖๐