กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้
ปล่อยฉันไว้ตรงนี้..เถอะที่รัก ..เมื่อสิ้นรัก จัก-อด หมดใยเยื่อ มิหลงเหลือ ให้เห็น เช่นทุกหน สิ่งที่ดี มีหลัก พักปะปน ไม่ยินยล หมองมัว ทุกชั่วยาม ..ท่ามลมโชย โปรยผ่าน รุกรานผิว ลอยละลิ่ว โหยหาย สลายข้าม ทั้งโค้งคุ้ง ปรุงเคี่ยว เปลี่ยวคุกคาม สิ่งสวยงาม หมดจด หมด-งม-งาย ..เพียงฟากฟ้า คราฟื้น คืนจันทร์ผ่อง จิตใจน้อง เกือบดับ ลับลาหาย เอกลักษณ์ ผลักเลือน บิดเบือนลาย แสนวุ่นวาย หายวับ กับวันวาน ..เคยร่วมเรียง เคียงคลอ รอรุ่งสาง ยังเมินหมาง มุ่งเน้น เห็นแผ่วผ่าน ฟ้าถักทอ ก่อล้น เกินทนทาน จึงลนลาน เรียงร้อง ก้องประโลม ..ต่อนี้ไป ไม่มี ที่ตรงนั้น ช่างแสนสั้น หายสุด ดุจแสงโสม อย่าบีบคั้น มั่นเค้น เน้นจู่โจม เมื่อโพยม หรี่ดับ ลับดวงแด ..หมดสิ้นแล้ว แววเสียง เลี่ยงลับล่วง เหลือแต่บ่วง ให้เห็น เช่นดวงแข เคยหมายมั่น พลันมืด ชืดยามแล ฉันท้อแท้ ยามพราก ไม่อยากเจอ. น้องจ๋า |
