ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

ด อ ก ร วี ค ลี่ บ า น บ น ล า น ฟ้ า - แดดหนุ่มยั่วหยิกหยอกกับหมอกสาว วะวับวาวแพร้วพร่างน้ำค้างใส ลืมตาตื่นจากฝันอันยาวไกล เช้าวันใหม่อบอวลมวลมาลี - จิบน้ำถ้อยร้อยกลอนอันอ่อนหวาน เก็บร้าวรานทำใจให้ผ่องศรี ฟังบทเพลงรุ่งอรุณอุ่นฤดี ช่อรพีบานแย้มแต้มทิวา - ประดับกลอนแก้วกานท์อ่านมนตร์เสก ให้วิเวกหยดย้อยสร้อยภาษา หอมอบอวลในรสพจนา ทั่วพาราซาบซ่านสะท้านทรวง - หวาดวิตกความฝันจะพลันดับ พร้อมพร้อมกับศรัทธาจะลาล่วง อดีตของโมงยามจะถามทวง ความเป็นห่วงจำพรากจะจากจร - แสงรุ่งเช้าพราวพรายปลายฟ้ากว้าง สุกสว่างสดใสในแดดอ่อน แผ่วแผ่วขลุ่ยใบหญ้ามาเว้าวอน ไผ่ออดอ้อนรื่นรินพิณพระพาย - ดอกรวีคลี่บานบนลานฟ้า พลบค่ำล้าอ่อนแรงสิ้นแสงฉาย เหมือนชีวิตที่เห็นเป็นรูปกาย สิ่งสุดท้ายธาตุขันธ์นั้นปรวนแปร -         เสกสรร วรรณศิลป์ -