ละคร..บทสุดท้าย

ละคร....บทสุดท้าย

..เกิดเป็นคน วางตนยาก ลำบากแท้
คิดหลายแง่ กังวลใจ ยากไถ่ถอน
ทั้งผิด-ถูก ดูดั่งเป็น เช่นละคร
ทุกขั้นตอน เล่นตามบท กำหนดเอง

..ถึงบทเด่น เมื่อเล่นดี มีคนรัก
ต่างสมัคร มาชิดใกล้ ไม่ข่มเหง
บทเกเร หากต้องเล่น เป็นนักเลง
เพื่อนกลัวเกรง ต่างหายหัว เพราะกลัวภัย

..ถึงบทร้าย คล้ายโจร จี้ปล้นฆ่า
ทั้งพารา ญาติยังสั่น เพราะหวั่นไหว
บทแม่ผัว ลูกสะใภ้ ร้ายเหลือใจ
บทยิ่งใหญ่ คือนางเอก เหมือนเสกมนต์

..ถึงบทเล่น เล่ห์ลวงพราง ต่างลวงหลอก
หากไม่บอก มาหลอกกัน หวั่นสับสน
เล่นบทสุข หายทุกข์ใจ ในกมล
บทเพลงบ่น ในยามว่าง ช่างสุขใจ

..ถึงบททุกข์ ช่างทุกข์ใจ อยากตายจาก
ทุกข์หลายหลาก ยากจำแนก แยกไม่ไหว
ถึงบทเศร้า เหงาจิต คิดถึงใคร
กลุ้มภายใน ร้อนเร่าใจ ดั่งไฟลน

..ถึงบทไหน ใครก็เล่น เป็นกันหมด
มีบางบท เล่นออกไป ใครไม่สน
เพราะ-นอกสุข แต่-ทุกข์ใน ใจร้อนรน
เล่นเหมือนคน ไม่ตรงบท ตามกฎเกณฑ์

..แต่ถึงบท (ละคร)ชีวิต ตอนปิดฉาก
บทพลัดพราก ต่างต้องเจอ เธอจะเห็น
เมื่อยังอยู่ บทรวย-จน บางคนเป็น
แต่ต้องเล่น บทสุดท้าย คือ..ตายเอย

................พยัคฆ์.................

(โลกนี้..ท่านเปรียบเหมือนโรงละครโรงใหญ่...มีเราเป็นนักแสดง..ร่วมกับคนอื่นๆบนโลก..
บางคนก็เป็นนักแสดงที่เล่นได้สมบทบาท....มีคนรัก คนชม คนชอบเพราะบทที่เล่นเป็นบทคนดี..
บางคนก็เล่นเป็นโจร.เป็นผู้ร้าย เป็นนางร้าย เล่นได้สมบทบาทเหมือนกัน..แต่บทแบบนี้มักมีแต่คนเกลียดชัง.
.บางคนหลังจากแสดงแล้วไปเดินแถวตลาดสด....แม่ค้าเกลียดจนอยากจะเอาเปลือกทุเรียตบหน้า..
แต่อย่างไรก็ตาม..ท่านกล่าวว่า ดูละครแล้ว..ให้ย้อนดูตัวด้วย...คือ...อะไรในชีวิตจริง......
ถ้าคนเขาไม่ชอบก็อย่าไปทำ....ถ้าทำแล้วมีคนนิยมชมชอบว่าดี ว่าเหมาะจึงควรทำ...
...ละคร..โรงเล็กในทีวี..พอจบเรื่อง...ก็แค่ปิดฉาก..นักแสดงเตรียมตัวไปรับบทใหม่ในเรื่องต่อไป..
....แต่ละครโรงใหญ่..ละครชีวิต..ทุกคนยังต้องแสดงต่อไป และบทที่ต้องได้รับเป็นบทสุดท้าย
ของอาชีพนักแสดงบนโลกที่ต้องพบทุกคน...ก็คือ...?....(คิดเอง)..ถ้าเคยผ่านบทที่แสดงไว้ดี.
.ตอนปิดฉาก..จะมีคนปรบมือให้...แต่ถ้า..ร้ายมาตลอด..ตอนปิดฉาก..เขาจะส่งเสียงสาบแช่ง..
...เคยได้ยินไหมครับ...."ตายเสียได้ก็ดี..แผ่นดินจะได้สูงขึ้น"...นี่ก็เพราะการแสดง...
....ราตรีสวัสดิ์นะครับ......และขออวยพรให้เพื่อนๆ แสดงบทที่ตนเองได้รับ.ให้.ดีดีนะครับ..)