..จากนมนาน บ้านป่า หาลืมไม่
จนเป็นใหญ่ มีสุข สนุกสนาน
ทิ้งแม่อยู่ คู่เรือน เถื่อนดักดาน
จนเสาบ้าน โอนเอน ระเนนเอียง
..ยี่สิบปี มิมี แสงนีออน
เวลานอน ออกมา หน้าเฉลียง
อาศัยแสง แห่งจันทร์ นั้นพอเพียง
กางมุ้งเฉียง กับไม้ ไต้หลังคา
..วันไหนว่าง ย่างมา หาแม่หน่อย
แม่จะคอย พบลูก ทุกข์นักหนา
กระท่อมน้อย ย้อยโย้ โล้จันทรา
คอย"โย่ง"มา สร้างใหม่ ใหญ่กว่าเดิม
ฮิ้วว 5555