ต่อไป →

[สมพล ช่วยบุญส่ง]

จ้องตะวัน จะลับฟ้า แก้วตาเอ๋ย
เมื่อก่อนเคย ชิดใกล้ ได้คลายเหงา
เคยแนบชิด อิงแอบ แนบสองเรา
เดี๋ยวนี้เจ้า ไปลับ ไม่กลับมา.
.................................
ทะเลครวญ หวนไห้ ใกล้เย็นย่ำ
มองขอบน้ำ จรดฟ้า น้ำตาไหล
สะท้านทรวง ห่วงหา นะทรามวัย
เหมือนหัวใจ ลาลับ กับตะวัน....
.................................
มิใช่ฝัน ก็เหมือนฝัน จำนรรค์แว่ว
ฤาว่าแก้ว หลุดลอย ละห้อยหา
ใยมาพราก จากไกล ไม่ได้ลา
หยดน้ำตา หลั่งริน ปนดินทราย...
..................................
อาจจะผิด เพราะพิษรัก มาหักล้าง
ผิดเพราะสร้าง มโนภาพ อันวาบหวาม
พิษแรงรัก เหมือนฟอนไฟ ไล่ลุกลาม
สุดจะห้าม ใจถอน ให้ย้อนคืน...
...................................
ใช่เสแสร้ง แกล้งเหงา เอาความเศร้า
แต่อกร้าว เพราะรักรุม ไฟสุมขอน
ก็ซวนเซ ล้มทับ ยามหลับนอน
ทำอกอ่อน กายใจ ให้ระบม.
..................................
สงสารเล ใครเซซัง ก็นั่งปลง
เอาความทุกข์ ทิ้งลง ใต้พื้นน้ำ
สิ่งวิโยค โศรกเศร้า เคล้าระกำ
ล้วนแต่นำ มาระบาย ให้ทะเล....
..................................
จะโทษใคร ไฉนแน่ แม่แก้วตา
ลมพัดพา ใจหาย ใต้สายน้ำ
ไม่โทษใคร โทษใจ ที่มีกรรม
เพราะถลำ รักเธอ เผลอคร่ำครวญ....
..................................
แสนรันทด หมดคอย ชะรอยช้ำ
ได้แต่กล้ำ กลืนน้ำตา คราผิดหวัง
เมิ่อความรัก แหนงหน่าย กลายเป็นชัง
พี่ใหญ่นั่ง ระทม ขมขื่นใจ.
..................................

หมายเหตุ...กลอนแต่ละบทอาจจะไม่สัมผัสสัมพันธ์กัน  เนื่องด้วยเขียนตอบโต้กับเพื่อนๆ ต่างกรรมต่างวาระ.