ลำพัง

.ลำพัง

คนเรา จะทนอยู่กับความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา ได้มากหรือนานสักแค่ไหนกัน
คนเราทนดื่มกินความฝัน และ ร่องรอยของความทรงจำ ได้จริงหรือ
ความเจ็บปวด รวดร้าวนั้น ทรมานก็จริง
แต่..บางคนก็ยอมร่วมหัวจมท้าย และ มีความสุขกับมันอย่าง ยอมจำนน

หรืออย่างเริงรื่น ชื่นใจในที่สุด
คนบางคนยอมโดดเดี่ยว หรือ เลือกจะอยู่เพียงลำพัง
คนบางคนขลาดกลัวความโดดเดี่ยว และ เลือกที่จะไม่อยู่คนเดียว
แต่สุดท้ายก็ต้องอยู่ ...เพียงลำพัง

คนสองคนอยู่ด้วยกัน แต่คนหนึ่งคนใด ก็ยังโดดเดี่ยวอยู่ดี
คนบางคนดื่มกินความโดดเดี่ยว จนสาสม สาแก่ใจ และชาชิน.........
บ่อยครั้งที่ความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา
แปลงร่างพรางพร่า เป็นหยาดน้ำตา หยดริน

ตอนที่ความเคว้งคว้าง มันรุกคืบ กระทืบเต้น อยู่กลางใจ
แล้วพากันบดเนื้อชีวิตจนหมองไหม้แหลกยับไปกับตา
โมงยามที่คอยเฆี่ยนตี และ ตักเตือน....ชีวิตนี้สั้นนัก!
เพียงชั่วกระพริบลมหายใจ

และ ใบไม้ปลิดขั้ว..... เราก็จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก...
ไม่ได้พบกันอีก....กับใครบางคน
เราเฝ้าถามตัวเองในมุมความปวดร้าวอยู่เสมอว่า......
เราจากกันชั่วชีวิตแล้วจริงๆ หรือนี่...
เราไม่ได้พบกันอีกแล้วชั่วชีวิตใช่ไหม

มันเป็นความรู้สึกที่ปวดร้าวเกินทน
ถ้าต้องอยู่ไป...อย่างโดดเดี่ยวตลอดชีวิต...
กับชีวิตที่ไม่มีวัน จะมีใครสักคน ได้เลย
เราจะทุกข์ทรมานไปไม่รู้สิ้นสุด หรือเราจะยอมรับ และ มีความสุขกับมัน
เราจะจำนนเอาอย่างหน้า....หรือจำยอมเอาอย่างหลัง

.......เพียงลำพัง
.
บางคนเลือกที่จะมีใคร และ ให้ใครบางคนเดินเข้ามาในชีวิต
ทดแทน และ ชดเชย ต่อเติม และ ตักตวง ความรัก
หรือที่สุดแล้วอาจแค่ความใคร่ เพื่อแลกเอากับอะไรที่คิดว่า...ใช่
กราดเกี้ยว กับ อารมณ์ปรารถนาที่ไม่รู้อด รู้อิ่ม
ฉกฉวยความเป็นคน และ อิสระภาพของเขาไป วันแล้ววันเล่า

และ หลอกตัวเองว่านั่น และ มัน คือ “ความรัก”
ท้ายที่สุดแล้วเปลี่ยวเหงา และ ว่างเปล่าสิ้นดี
เมื่อโมงยามแห่งความอดทน ของใครคนหนึ่งคนใดสิ้นสุดลง
และโมงยามแห่งการจากพราก เริ่มออกเดินทาง
ผ่านคน ...ผ่านใคร่ ..ผ่านใคร ...ผ่านครั้ง....

กี่ร้อย... กี่หน.. กี่คน ...กี่ครั้ง

ในที่สุดแล้ว....ทุกชีวิตล้วนต้องอยู่...เพียงลำพัง

ขอบคุณภาพ จากอินเทอเนท ค่ะ