ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

· ค ว า ม จ น วั ด ใ จ - เมื่อตกอับ ทรัพย์จาง นางเมินหน้า เพื่อนก็มา หนีไกล ไม่แลเหลียว ดุจต้นไม้ ไร้ร่มเงา เศร้าจริงเชียว ต้องแห้งเหี่ยว อับเฉา แดดเผาตาย - เมื่อมั่งมี เงินทอง หญิงปองชิด ทั้งญาติมิตร มาเยือน มิเลือนหาย เปรียบพฤกษา ใบดก นกซ่อนกาย ดับร้อนคลาย สิ้นทุกข์ สุขฤดี - ครั้นใบร่วง หมดสิ้น ก็บินจาก เหลือแต่ซาก กิ่งก้าน  พานหลบหนี วัฏจักร หมุนเวียน เปลี่ยนเดือนปี ไม่คงที่ เที่ยงแท้ และแน่นอน - สัจธรรม นำใจ ให้ครุ่นคิด อันชีวิต เราเป็น เช่นครูสอน มีโศกเศร้า สมหวัง ดั่งละคร ทุกบทตอน ต้องเล่น ไม่เว้นวัน - อย่าคิดหวัง พึ่งใคร ให้หมองหม่น ยามยากจน คือบทเรียน เพียรขยัน อุปสรรค ขวางหน้า สู้ฝ่าฟัน หากมุ่งมั่น สำเร็จผล คนเชิดชู - อันความจน วัดใจ ให้แน่วแน่ ใครเพื่อนแท้ หรือเพื่อนกิน หมิ่นเราอยู่ และใครที่ รักเรา เฝ้าเอ็นดู คงรับรู้  ใครเคียงข้าง มิหมางเมิน - เสกสรร วรรณศิลป์ .