บ่น

เช้านี้... ฝนตกลงโปรยปราย

เช้าวันนี้ฝนตก ตกไม่มาก แค่ลงเม็ดโปรยปราย
นั่งมองสายฝนลงมาเป็นสายจากฟ้าสู่พื้นดิน โดยไม่ขาดสาย
ทำให้มองเห็นภาพตรงหน้าเลือนลาง เหมือนภาพวาด
สายลมพัดมาเอื่อยๆ พาสายฝนพริ้วไป-มา
ละอองมาโดนผิวนิดๆ แค่แผ่วเบา แต่ทำให้เย็นยะเยือกเข้าจับขั้วหัวใจ

   นานเท่าไรแล้วนะ ... ที่ไม่ได้วิ่งเล่นกลางสายฝนแบบนี้
จำไม่ได้....
รู้แต่ว่ามันนานมาก
มาวันนี้อยากทำอย่างวันก่อนๆ จัง
วิ่งไปทางโน้น วิ่งมาทางนี้ โดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
สายฝนสาดลงมาอีกแล้ว
แต่หนนี้ไม่หนาว
กลับรู้สึกสดชื่น

นานเท่าไรแล้วนะ ...ที่เราไม่ได้ไปเที่ยว
พอเรียนจบมาก็ทำงานไม่ได้เงยหน้าเลย
ทำแต่งานๆๆๆๆ
ช่วงชีวิตของวัยรุ่นของเรามันขาดหายไป

หลายครั้งที่คิดจะไปโน่น ไปนี่ แต่มาตอนนี้ไม่มีโอกาสเลย
ไปคนเดียวก็ไม่สนุก จะชวนเพื่อนๆไปเขาก็ไม่ไปกับเรา
เพราะต่างก็มีแฟน มีครอบครัว ไปกับแฟนกับครอบครัว สนุกกว่า

ฝนสาดอีกแล้ว
จะมีอีกสักกี่วันนะ ที่จะได้นั่งตากละอองฝนอย่างวันนี้
อยากพูด
อยากเล่าเรื่องต่างๆให้ใครสักคนฟังจัง คงมีความสุขดีนะ

เคยมีคนบอกนะว่า....
อยากเล่าอะไรเล่ามา...
อยากพูดอะไรพูดมา ....
ผมฟังคุณได้ไม่รู้เบื่อ.....
แต่วันนี้ ไม่มีคนนั้นแล้ว

  เลยไม่รู้ว่า จะเล่าให้ใครฟัง

น้องจ๋า