‎ต๋อหม้าหรือกาบหมาก‬

‪#‎ต๋อหม้าหรือกาบหมาก‬
เกลื่อนกลาดใต้โคนต้นหมาก
อาจจะดูไร้ค่าไม่มีราคา
บางคนก็ปล่อยให้เหี่ยวแห้งโรยรา
ผุพังไปตามกาล
แต่ทว่า
สิ่งที่เราคิดว่าไร้ค่าของต๋อหม้านี่แหละ
ยุคสมัยหนึ่งมันเป็นสิ่งที่มีความสำคัญต่อชีวิตประจำวันอย่างยิ่ง
มาจะบอกให้ฟัง
...
ผ่อถ๋าว [ตา]ตัดทางมันทิ้งไปนำมาตัดๆ มัดๆม้วนๆ ใช้เถาย่านางแห้งควั่นเป็นเชือกแขวนไว้ที่บ่อน้ำข้างบ้าน
เรียกว่าหมาต๋อ ใช้ตักน้ำแทนถัง
..
เวลาไปสวนไปนา
ใช้ห่อข้าวไปกิน
เรียกว่า "คดหอ"
หรือไม่ก็ใช้แทนภาชนะถ้วยชาม
เวลาร่วมวงกินข้าว
หลังจากถางสวนซอ [ลงแขกถางสวน]
..
ใช้ห่อใต้ จุดส่องแสงสว่างยามค่ำคืน
..
ผิวหน้าของต๋อหม้า ลอกออกได้
ยามขัดสนใช้แทนใบจาก
มวนกับยาเส้น
พ่อถ้าวดูดควันฉุย
..
ตัดเป็นเส้นเล็กๆใช้มัดของต่างๆได้ดี
เพราะเหนียวทนทาน
..
อากาศร้อนก็ตัดเป็นพัด
โบกๆวี ได้ลมเย็นสบายตัว
หรือจะพัดเร่งไฟในเตายิ่งดี
ไม่เปลืองลมเป่าให้หน้ามืด
..
ตัดเก็บไว้ตากให้แห้ง ใช้มุงหลังคา
หรือกั้นฝาขนำก็ได้
สวยงามเป็นแนวบ้านนอก
ฝนตกก็แงะมาทำเชื้อไฟก็สะดวก
..
จากวัสดุจากธรรมชาติ
ไม่เคยไร้ค่าหากรู้จักนำมาใช้
อาจจะไม่สะดวกหรือสวยงาม
แต่ก็ใช่จะไม่ดี
ลองถอนคันเร่งชีวิตให้ช้าลง
เพื่อให้เวลาเก่าๆที่ไล่หลังเรามา
มีโอกาสได้นำหน้าชีวิตเราบ้าง
จะเป็นไรไป
..
กลัวหรือ
อายหรือ
เสียดายหากคิดเช่นนั้น
วันเวลามันกลับคืนได้จริงๆ
หากเราเชื่อและเปิดใจ
ทุกอย่างไม่เคยไร้ค่า
แต่สิ่งหนึ่งจะไร้ค่าทันทีหากเราไม่ยอมรับ
ใจเรานั่นไง
...
ภาพอดีตยิ่งแจ่มชัด
พ่อกำลังลากเราที่นั่งอยู่บนต๋อหมากกับน้อง
ไปตามลานบ้านที่ขาวสะอาด
รอบแล้วรอบเล่า
จนมันขาดเปื่อยยุ่ยถึงกางเกงที่เราใส่
ทุกวันไม่มีเบื่อ
..
จนเราจำไม่ได้ว่า
พ่อเลิกลากเรากับต๋อหม้าไปเมื่อใหร่
จำไม่ได้จริงๆ

( บางคำอาจไม่คุ้นหู หรือคิดว่า ผู้เขียน เขียนผิด จริงแล้วเป็นคำพูด ภาษาใต้)

ดอกพร้าว ชาวเกาะ