..น้ำตาดาหลา..

..น้ำตาดาหลา..

**เสียงกระซิบ ผิวแผ่ว จากแนวไผ่
ยามเอนไหว บดเบียด เสียดกอสี
ท่วงทำนอง วาบหวิว ปลิววลี
บรรยายถ้อย วาที กวีกลอน

**เป็นลำนำ รำฟ้อน ตอนพลบค่ำ
ให้ดื่มด่ำ ธรรมชาติ ชายสิงขร
ยามอาทิตย์ อัสดง วงโคจร
แสงเริ่มล้า แรงอ่อน ก่อนโรยรา

**ความสงัด เงาเงื้อม เอื้อมมาจับ
ยอดทิวไผ่ หายวับ ลับนาสา
มองไม่เห็น เป็นร่าง พร่างสายตา
บนแผ่นฟ้า ฝ้าฟาง กระจ่างดาว

**นั่งเพ่งมอง จ้องกอ ช่อดาหลา
ดอกบุปผา แดงสด ขดขอบขาว
เป็นกลีบซ้อน ซ่อนเงื่อน เตือนเรื่องราว
ของหนึ่งสาว มาเลย์ เล่ห์รักลวง

**โดนหนุ่มไทย ให้รอ ขอผัดผ่อน
พอจากจร จางใจ ไกลสุดสรวง
ไม่ส่งข่าว เงียบงัน เหมือนจันทร์ดวง
ที่ลอยร่วง จากฟ้า ทุกคราคืน

**ความมั่นคง ต่อรัก ชักนำให้
นางตรอมใจ จนตาย กายสุดฝืน
รู้แล้วเศร้า เจ้าดาหลา ล้าแรงยืน
พี่อยากยื่น มือรับ ซับน้ำตา.

..........*-*..........

เริงอักษร
๑๖ ธันวาคม ๒๕๕๙