รักเราเท่าแผ่นดิน

รักเราเท่าแผ่นดิน

๏ ควันธูปลอยคล้อยจางลมพลางเคลื่อน
ยากจักเลือนฝังลึกคิดนึกเสมอ
เพียง “ครั้งแล้วครั้งเล่า” หลายคราวเจอ
สุดเศร้าแท้นางเธอ..ใครหนอกระทำ

๏ รอยเหตุการณ์ปีกลายทำลายขวัญ
รุกโรมรันแรงราวหลายคราวระส่ำ
เลิกสอนกลับบ้านกลับต้องรับกรรม
รัวยิงกระหน่ำไม่นับ..ดับคุณครู

๏ เจ็บครั้งนี้พี่ชายคลายช้ำชอก
ผีห่าขยอกเลือดหยดเกินอดสู
เพื่อปากท้อง “น้อง..แม่” จักแลดู
ครอบครัวรักอีกรู้..เมืองสยามรักษ์

๏ จึงเป็น “ ท ห า ร พราน” หนออย่างปรารถนา
เพื่อชาติน้อมพร้อมมาด้วยความสมัคร
ขอปกถิ่นขวานทองคอยป้องพิทักษ์
อาณาจักรไทยจง..คงอนันต์ครั้น

๏ ไฟใต้ล่างหยุดลามคืนงามคลี่
แม้นชีพพลีขอเพียงสุขระเรียงสรร
ทุกทุกครั้งหวังว่าเพื่อประชาชั้น
ไม่เคยหวั่นหวังว่า..เพื่อประชาชน

๏ พลัน..ตูม!!ก้องดังก้องลำพองผลาญ
รถตรวจการณ์แหลกเกลื่อนป่วนสะเทือนป่น
ด้วยแรงระเบิดอัดบดรถกับคน
หนอสุดทนเลือดทา..นคราไทย

๏ เมื่อถึงคิวชีพขึงมาถึงฆาต
เหมือนเลือดสาดแม่ซ้ำจักทำไฉน?
พ่อเพิ่งลับกลับลามลูกตามไป
ปวดลึกไซร้ยากสาน..ดวงมานระทม

๏ แม่ปลอบลูกลูกน้อยโอ้ลูกหนอ
คิดถึงพ่อกับพี่ขืนฤดีข่ม
กอดเจ้าพลางทุกข์พลอยบนรอยระบม
คงอารมณ์เจ็บร้าว..คราวกาลนาน

๏ หน้าโลงศพบอกสอนคำแม่สั่ง
บนความหวังแห่งวงษ์สืบประจงสาน
จักส่งเสียพร้อมสรรพ “รับราชการ”
มาเป็น “ทหารหาญ” ศึก..สำนึกนี้

๏ ควันธูปลอยคล้อยลาหม่นพาหมาง
ลูกผัวต่างมาตายโถมมลายถี่
ขอบอกหนอสู้แน่แม่ไม่ลี้
แลกชีวีป้องเวสม์..เพื่อประเทศยอม

ใครจักลี้เชิญแลแม่ไม่ลี้
แม้นชีวีดับวอด..ชาติรอดเพียง๚ะ๛
คอนพูธน®