ต่อไป →

[พยัคฆ์]

ชีวิต..ก็เป็นอย่างนี้





..เสียงระฆัง หง่างเหง่ง วังเวงแว่ว      
ไร้น้องแก้ว มาไกลถิ่น สิ้นเสียงหวาน
ยามอยู่ไกล มีใครหนอ รอนงคราญ  
ส่งยิ้มหวาน รอรับ ยามกลับมา

..เสียงกลองดัง ระฆังรัว หัวอกสั่น    
นึกแล้วหวั่น ใจเริ่มสั่น ขวัญผวา
เสียงตะลุ่ม ตุ้มเม้ง เป็นเพลงมา      
มองท้องฟ้า เงียบเหงา เศร้าเดียวดาย

..มองเห็นจันทร์ แสงริบหรี่ ฤดีเศร้า    
ลมไม่เป่า เมฆมาชิด ปิดจันทร์ฉาย
สิ้นแสงนวล ไร้แสงส่อง ต้องผิวกาย  
แสงจางหาย เจ้าเลือนลับ กับราตรี

..มองดาวตก พุ่งดิ่งลง ตรงโค้งน้ำ          
ดั่งตอกย้ำ ยามเจ้าพราก มาจากหนี
ยามดวงตก ดาวตกซ้ำ ช้ำชีวี        
โอ้ยามนี้ สุดหวั่นไหว ฤทัยตรม

..มองชีวิต ของคนเรา ช่างเศร้าแท้      
เขาไม่แล ไร้คุณค่า ว่าทับถม
ยามรักกัน ทำไม่ดี กลับมีชม              
ครั้นรักขม ดีกลับชั่ว น่ากลัวเอย


.......พยัคฆ์.......


(ชีวิตเรา..คงเป็นอย่างนี้...ยามรักกัน..แม้ไม่ดี..ก็ชมว่าดี..พอโกรธกัน...
แม้สิ่งที่ทำให้ว่าดีแล้วก็ตำหนิ ชังว่าชั่ว ว่าไม่ดี...นี่แหละหนอใจมนุษย์)

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

..ตอนโกรธกัน นั้นว่า อย่าด่าส่ง
คราลุ่มหลง เปิดใจ ไม่มีเหลือ
เมื่อสิ้นรัก จักกุม ความคลุมเครือ
ด่าไม่เหลือ ความดี ที่ทำมา

..หากสิ้นรัก พักใจ ให้นิ่งก่อน
จงซุกซ่อน คารม ข่มกังขา
เก็บอารมณ์ บ่มไว้ พ้นสายตา
เผื่อวันหน้า กลับดี มิเสียใจ

น้องจ๋า

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]