โคลงเคลงโคลงเคลง..ครา

✽ เพรงกรรม ✽

๏ ยามแสงทองส่องพริ้ม แนวไพร
แดดอุ่นโปรยโชยไอ ผ่าวเอื้อ
อรุณสวัสดิ์ป่าเพลงไสว ยินแว่ว
หนาวที่เหน็บเจ็บเนื้อ ค่ อ ย นี้ ค ล า ย ห น อ ฯ

๏ คลอพาหมาล่าเพี้ยง สัตว์เพลิน
พรานนั่นออกดำเนิน มุ่งหน้า
ลึกเขตแหล่งโขดเขิน เจอเข่น
เล็กใหญ่ขายกลายค้า บ่อยครั้นโลภเคียงฯ

๏ เรียงยลวันนี้ย่าง นานยาว
ยังไป่พบสบคราว บ่ายคล้อย
เห็นเพียงห่มเหลืองพราว นวลผ่อง
พระสงฆ์หนุ่มวัยยังน้อย นั่งใต้โพธิ์เตียนฯ

๏ บำเพ็ญเพียรมั่นพร้อม ภาวนา สตินอ
พรานจึ่งตรงเจรจา กล่าวแจ้ง
พระธุดงค์ส่งภาษา เทศน์สั่ง
หยิบเล่าโลกันตร์แล้ง ฆ่าล้วน บ า ป ส ล อ น ฯ

๏ จึงสอนธรรมสว่างสิ้น ประดับทรวง
พรานว่าหลอกบอกลวง เยี่ยงแล้ว
มองเห็นชั่วหวานหวง กิเลสห่อ
ใจขุ่นยากจากแคล้ว ยิ่งแค้นพระสงฆ์ขานฯ

๏ “หยุดขาน” จักปรี่เข้า เชือดคอ
พระสงฆ์ไม่รอ..มัวรอ!!! วิ่งร้อง
พลางหนีป่ายปีนหนอ ตะแบกนี่ สูงเนอ
จิวรหล่นบนพรานคล้อง เพ่งคล้ายพระสงฆ์ครันฯ

๏ พลันขยับหมาพุ่งขย้ำ ชาติญาณ
หมายพล่าสงฆ์กลายพราน หั่นพลั้ง
กัดโถมแค่ตายสถาน เดียวท่าน
เพียงครู่เลือดทะลักครั้ง พิฆาตนั้นดับสนองฯ

๏ แลสยองเลือดหลั่งเยิ้ม หยาดกรรม
ใครที่ดีชอบทำ เยี่ยมแท้
เพลินหลงเช่นพรานถลำ เวรล่า
เขาเหล่าตกนรกแล้ บาปล้วนทุกข์หลายฯ๚ะ๛
คอนพูธน®