ฟ้องแม่...ครูไม่สอน

ฟ้องแม่..ครูไม่สอน

เมื่อตอนเด็ก ยังจำ คำแม่ได้
จงตั้งใจ เล่าเรียน เพียรศึกษา
ใช่สมบัติ แค่เพียง เลี้ยงกายา
ต่อภาคหน้า จะได้ เป็นนายคน

หากเรียนเก่ง ได้งานดี จะมีเกียรติ์
ไม่หยามเหยียด ทางไหน ใครก็สน
ลดช่องว่าง ระหว่างกัน วรรณะชน
ให้ฝึกฝน พากเพียร เรียนวิชา

จากนั้นฉัน ขยันเพียร เรียนจนจบ
กลับได้พบ วิชาหนึ่ง ซึ้งนักหนา
แต่ครูไม่ สอนไว้ ในตำรา
แก้ปัญหา เวลาพบ ประสบจริง

วิชานั้น นะหรือ คือความรัก
สุดจะหัก ใจคิด เพราะติดหญิง
วันทั้งวัน คิดถึงเขา เศร้าใจจริง
ยากจะนิ่ง รักสุม ให้กลุ้มใจ

จะทำไง แม่ก็รู้ ครูไม่สอน
ยามเธองอน ไม่รัก หรือผลักไส
แล้วยามรัก ชอกช้ำ ทำเช่นไร
หรือปล่อยไป เพียงแค่ แก้ด้วยตน

ยามห่างไกล กลุ้มจิต เพราะคิดถึง
พร่ำรำพึง เขียนกลอนเศร้า เฝ้าฝึกฝน
มองจันทรา ทุกคราวครา พาร้อนรน
เห็นสายฝน ยิ่งคิด พินิจมอง

ผูกเป็นเรื่อง รักเรา เศร้าไปหมด
น้ำตาหยด รินไหล เพราะใจหมอง
เรียนเรื่องวิทย์ ติดใจ ได้ทดลอง
ลูกอยากฟ้อง เรื่อง “รัก” ไย..... ครูไม่สอน

...TOP GUN...