ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

.

คืนวัน ที่รานร้าว  กลอนเก้า ..นอนฟังเสียง น้ำค้างร่วง ช่วงยามดึก หวนรู้สึก คิดกังวล จนหม่นหมอง เสียงสะเทือน เหมือนกับว่า น้ำตานอง รินละออง กู่เรียกหา น่าเศร้าใจ ..เงียบสงัด รัตติกาล จะผ่านพ้น หลาย-หลายคน คงง่วงพับ จนหลับไหล แต่บางคน บ่นครวญคร่ำ ร่ำอาลัย บอกความนัย เป็นบทกลอน ตอนเงียบงัน ..มืดเสียจน คนหวั่นไหว ในโลกกว้าง สุดอ้างว้าง เหมือนแทบว่า จะอาศัลย์ ก่อนรุ่งราง สว่างแสง แห่งตะวัน จิตน้อยนั้น เกือบปี้ป่น ทนร้าวรอน ..ช่างเป็นคืน ฝืนเจ็บปวด แสนรวดร้าว กายเหน็บหนาว เศร้าเสียจริง ต้องอิงหมอน อยู่เปล่าเปลี่ยว เหมือนนกผิน บินจากคอน หารังนอน ร่อนเร่ไป ในพนา ..เสียงน้ำค้าง พร่างกราวร่วง ช่วงใกล้สาง คนเปราะบาง แหบโหยอ่อน ชะอ้อนหา เมื่อเริ่มแสง สีทองทาบ ฉาบนภา พร้อมจากลา  ผจญภัย...ไปดายเดียว             .   น้องจ๋า

.
.
.

แล้ว

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

11368