ต่อไป →

[อาลีบาบา]

หงส์ร่อนพสุธา(ตอนแรก)
 

วารีไหลล่วงล้ำ       ตามเลย
หาคู่มาลงเอย        เปี่ยมล้น
หงส์หยกกู่เฉลย    ลอยฟ่อง          
บินสู่สามสิบต้น      เพื่อนแท้ปรารถนา
                           ฯลฯ
ธารารินเอ่อล้น            ทำนบ  ฤๅพี่
จึงใคร่จักประสบ         แม่น้ำ              
กลลวงเล่ห์ตลบ           เสียท่า พี่เอย    
หนามย่อสุดชอกช้ำ     ยิ่งแค้นดวงหทัย  

วิไลวรรณแม่เจ้า            จงฟัง      
เราดุ่มมาเอวัง               เท่านั้น    
หามีอื่นบดบัง                 ก็หาไม่      
หากแม่ยังคงรั้น             แน่แท้วาสนา
                                                    
หลับตาลงกี่ครั้ง             แยบยล    
ภาพนิ่งในกมล             ผ่องแผ้ว
หากจะตื่นสักหน           เป็นเรื่อง  ฤๅแม่
นางส่งเสียงเรียกแล้ว   จึ่งได้ตามสนอง

ประคองเดินย่างก้าว     ปวดลึก ฤๅแม่
หนามย่อฝังใจตรึก    ฝ่าเท้า
จึงขอใคร่จารึก            ตีนเปล่า แม่นา
เข็มบ่งหนามกระเด้า   สู่เบื้องธรณี

สิบแปดปีล่วงพ้น       วัยสาว
หาไม่เคยสาบคาว     กลิ่นคลุ้ง
ประสบพี่เพียงคราว  หลายสิ่ง พี่เอย
กลางค่ำนอนสะดุ้ง    อย่าได้คะนึงหา
กิ่ง รัตนไตรมิตร

นักกลอนนามปากกา ไตรมิตร เดินฮัมกลอนสุดโปรดของเขา
ระหว่างนั้นวิไลวรรณ(ลูกสาวเจ้าสัว)กำลังเปลือยกายเล่นน้ำในลำธาร
เมือได้ยินเสียงคนเดินจึงรีบขึ้นฝั่ง จึงถูกหนามตำ
นางต่อว่านักกลอนเป็นพวกเจ้าเล่ห์ ถ้ำมอง ซึ่งนักกลอนได้แต่ปฏิเสธ
หันหลังหลับตารอจนนางใส่เสื้อผ้าเสร็จ
นางปวดเท้ามาก นักกลอนจึงบ่งหนามให้นาง