ต่อไป →

[อาลีบาบา]

ฉันทา-อัตตา...ลักษณะนักกลอน
 

บทกวีแบ่งได้              ลักษณา
มือหนึ่งถือฉันทา      ที่ตั้ง    
บางนักพึ่งอัตตา          กฏเก่า อยู่นา    
กฎใหม่ฤๅยับยั้ง          ยิ่งแก้มันสมอง

ทำนองตามที่นี้            อักษร นั้นนา
เสียงเปล่งคำสุนทร     ทั่วห้อง    
มนต์เสน่ห์บทกลอน    ทอดผ่าน          
หาไม่คือคำร้อง            ท่อนเนื้อตามเพลง
                                                              
กลอนเครงคราผ่านพ้น    สิบปี
ฟากฝั่งฉันทาดี                 แจ่มแจ้ง    
บรรจบยี่สุขี                        ยอดเยี่ยม
จึงกล่าวอัตตาแว้ง             ล่วงล้ำธรณี

สุนทรศรีปู่เจ้า              โวหาร
นามภู่บรรพาจารย์        หยั่งรู้
อัตตาส่อสันดาน          แรกรุ่น  
ดีชั่วตามกระทู้              ซ่อนเร้นใจเรียม
กิ่ง รัตนไตรมิตร

นักกลอน นามปากกาไตรมิตร เป็นอาจารย์ บทแรกที่ท่านสอน
ลูกสาวเจ้าสัว ลักษณะนักกลอน
แบบที่หนึ่งยึดถือฉันทลักษณ์
แบบที่สองยึดถืออัตลักษณ์
*อัตลักษณ์ของกลอนทั่วโลกคือการมีสัมผัสระหว่างวรรคอย่างมีรูปแบบ
นักเขียนคิดว่า อัตลักษณ์เกิดขึ้นก่อนฉันทลักษณ์
นักกลอนตัดพ้อว่า  เกิดการเปลี่ยนแปลงเมื่อรับภาษานอกขึ้นมา
เช่นสันสกฤติ ทำให้ฝ่ายฉันทลักษณ์ สนใจในทำนองของบทกวี
จนสูญเสียเอกภาพดูเหมือนบทเพลงก็ไม่ใช่บทกวีก็ไม่เชิง
**ทำนองคือจังหวะสั้น-ยาวของเสียงอักษร รับมาจากสันสกฤติของอินเดีย
ภายใน10ปี นักกลอนยึดฉันทลักษณ์ จะดูโดดเด่น แต่พอผ่าน
20ปี นักกลอนยึดอัตลักษณ์จะเยี่ยมกว่า
เพราะให้ความสำคัญกับการฝึกตน ฝ่ายอัตลักษณ์ไม่ใคร่สนชื่อเสียง
จนบางครั้งถูกกล่าวหา เป็นพวกขี้เมาบ้าง เจ้าชู้บ้าง
สุนทรภู่ คือ ปรมาจารย์ฝ่ายอัตลักษณ์ที่นักกลอน นามปากกาไตรมิตรยึดเป็นครู
และนักกลอน ให้ลูกสาวเจ้าสัวแต่งโครงกระทู้ ดีชั่ว
......โปรดติดตามตอนต่อไป