ต่อไป →

[พยัคฆ์]

เท่าเดิม




..ค่ำคืนนี้ น้ำค้างพรม ในลมหนาว            
มองฟ้าพราว สว่างใส ดั่งใจหมาย
จันทร์งามเด่น ไม่เห็นเจ้า เศร้ามิวาย      
น้องมาหาย ลาลับ กับสัญญา

..มองแม่น้ำ เหือดแห้ง เพราะแล้งน้ำ      
มองแล้วช้ำ เช่นน้ำใจ ยากใฝ่หา
คนขาดน้ำ ซ้ำน้ำใจ ก็ไคลคลา              
ต่างก็พา แห้งหาย ดูคล้ายกัน

..โอ้ปีนี้ น้ำมาน้อย น้องกลอยจาก              
แม้อยากฝาก สายน้ำฟื้น คืนความฝัน
เห็นสายน้ำ ลาตลิ่ง เหมือนทิ้งกัน        
เจ้าคงหัน เรื่อยไหล ไปปลายทาง

..คงทิ้งคน คอยอยู่หลัง ตรงฝั่งนี้        
เจ้าไหลรี่ ยากจำกัด หรือขัดขวาง
น้ำยิ่งน้อย น้องกลอยทิ้ง ยิ่งเข้าทาง    
ทุ่งยิ่งร้าง ดินยิ่งแห้ง ระแหงเยือน

..ไม่มีแล้ว น้ำเจิ่งนอง สองตลิ่ง          
ขาดน้องหญิง ยากทำใจ ใครจะเหมือน
เรือติดหล่ม น้ำแห้งคลอง ดั่งน้องเตือน  
ว่าแล้งเยือน น้ำใจหาย คงสายเกิน

..ค่ำคืนนี้ เห็นน้ำแห้ง แสลงจิต      
แหงนพินิจ เห็นจันทร์ชัด ไม่ขัดเขิน
ระยะห่าง จันทร์กับฉัน  ที่ฝันเดิน        
ไม่ขาด-เกิน รักกับชัง ยังเท่าเดิม


........พยัคฆ์........


  
(ในวันที่เราเห็นดวงจันทร์เต็มดวงที่งดงามที่สุด...ระยะทาง..ที่จันทร์ห่างกับเราก็เท่านี้...
.และในยามที่เป็นคืนจันทร์แรม ซึ่งเป็นคืนที่เงียบเหงาและเศร้าที่สุดมาเยือนเรา......
..ระยะทางที่ห่างกับเรา “ก็เท่านี้”...บางที ”ใช่ว่ายามรักอยู่ใกล้...ยามชังอยู่ไกล”.
..เพราะในความเป็นจริง..เท่ากัน..แต่เพราะใจเราคิดไปเอง......เมื่อคิดได้ดั่งนี้.....
..มองอะไร..จงวางใจเป็นกลางๆไว้ก่อน..ใจเราจะได้เป็นสุข..หรือมีความทุกข์น้อย)

[ญิบสลิล ณ นคร]